 |
| Στιγμιότυπο από τους αγώνες των Δημήτρη Κοσσόβα και της Helen Μαρούλης |
Όχι, δεν είναι καμιά τηλεπερσόνα για να την έχετε γνωρίσει ή για να προκαλεί τον “θαυμασμό” στη χώρα της υποκολτούρας, αλλά η πρώτη χρυσή ολυμπιονίκης του Ρίου του 2016, η Ελληνομαρικανίδα Helen Maroulis, με καταγωγή από τον Κάλαμο, η οποία παίρνοντας τη σκυτάλη από τον πολυνίκη συγχωριανό μου Δημήτρη Κοσσόβα στο λαμπρό άθλημα της πάλης, τιμά τη χώρα μας στον αθλητισμό
Του Γιώργου Π. Μπαμπάνη
Σπεύδω να διευκρινίσω προκαταβολικά. Όχι, δεν είναι πρόσωπο που “πρωταγωνιστεί” στα γνωστά “πρωινάδικα” της ελληνικής τηλεόρασης! Όχι, δεν είναι τηλεπερσόνα! Όχι δεν “ηρωίδα” των γνωστών νυχτερινών ή μετασονύχτιων ζωντανών “ριάλιτι”! Όχι, δεν είναι “μάγος” της μπάλας! Διότι, αν ήταν ένα από αυτά και άλλα πρόσωπα της τηλεοπτικής υποκολτούρας, θα ήταν γνωστή στη χώρα μας η Helen Maroulis, η Ελληνοαμερικανίδα με καταγωγή από τον Κάλαμο, ένα μικρό νησάκι απέναντι από τον Μύτικα. Και δεν είναι διότι απλώς πριν από τέσσερα χρόνια στην Ολυμπιάδα του Ρίου το 2016 στη Βραζιλία έγινε η πρώτη χρυσή Ολυμπιονίκης της γυναικείας πάλης της Αμερικής!
Είναι αθλήτρια της ελεύθερης πάλης που αγωνίζεται στις κατηγορίες των 55 και 53 κιλών γυναικών. Έχει κατακτήσει μεταξύ άλλων το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Πάλης του 2015 στο Λας Βέγκας και το χρυσό μετάλλιο στους Παναμερικανικούς Αγώνες του 2011 στη Γουαδαλαχάρα του Μεξικού. Στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016 έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κέρδισε χρυσό μετάλλιο στην πάλη των ελεύθερων γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Τη δεκαετία του ‘60, η οικογένειά της, από το ελληνικό νησί Κάλαμος, αναζήτησε καλύτερες συνθήκες ζωής στο εξωτερικό, ενώ το 1968 μετακόμισε στις ΗΠΑ με προτροπή του παππού της, Γεράσιμου Μαρούλη, και τη σύμφωνη γνώμη του πατέρα της. Η Ελένη Μαρούλη γεννήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1991 στο Rockville του Maryland και είναι κόρη των Paula και Γιάννη Μαρούλη, ο οποίος ασχολήθηκε στο πλευρό των αδελφιών του με την οικογενειακή επιχείρηση εστιατορίων. Αργότερα, δραστηριοποιήθηκαν σε κατασκευαστικά έργα.
Η σημερινή πρωταθλήτρια είναι το δεύτερο παιδί της οικογένειας και το μοναδικό κορίτσι. Ο πατέρας της είχε ασχοληθεί παλαιότερα με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με την πάλη και τόσο εκείνος όσο και η μητέρα της ήθελαν τα παιδιά τους να έχουν πολλές ευκαιρίες και να εκτεθούν σε διαφορετικά αθλήματα, ώστε να βρουν αυτό που τους ταιριάζει. Η μικρή Ελένη δοκίμασε μπαλέτο, τζαζ χορό, κλακέτες και ενόργανη, αλλά οι δάσκαλοι της ζητούσαν από τους γονείς της να μην τη φέρουν ξανά στο μάθημα, μιας και έβλεπαν το πόσο ντροπαλή ήταν και πόσο δυσκολευόταν λόγω αυτού να αφοσιωθεί στην εκάστοτε δραστηριότητα.
Τα δύο της αδέλφια ξεκίνησαν ελεύθερη πάλη σε μικρή ηλικία και εξαιτίας της έλλειψης παρτενέρ για προπόνηση για τον μικρό της αδελφό, η σημερινή αθλήτρια πάτησε στο στρώμα της πάλης για πρώτη φορά όταν ήταν 7 ετών. Όλοι νόμιζαν ότι βρισκόταν εκεί μόνο για να βοηθήσει τον αδελφό της, οπότε κανείς δεν προσπάθησε να τη μάθει να παλεύει, ώσπου έπειτα από δύο βδομάδες εξάσκησης, είπε στον πατέρα της πως ένιωθε ότι δεν της φέρονταν δίκαια, πως έκανε μεγάλη προσπάθεια και ό,τι έκαναν τα αγόρια, αλλά εκείνη δε διαγωνιζόταν και δεν ήθελε να δουλεύει τόσο σκληρά για το τίποτα.
Οι γονεις της, λόγω του ιστορικού με την ντροπαλότητά της κάθε φορά που την παρακολουθούσε κόσμος, πίστευαν ότι θα γινόταν και πάλι το ίδιο. Έτσι, ο πατέρας της της υποσχέθηκε πως αν κατάφερνε να διαγωνιστεί ολοκληρωμένα έστω και μία φορά, θα την άφηνε να συνεχίσει το άθλημα. Η Ελένη κέρδισε τον αγώνα και τη θέση της στο άθλημα που πλέον αγαπούσε.
Το μεγαλύτερο μέρος της ανήλικης καριέρας της πάλευε σχεδόν εξ ολοκλήρου με αγόρια και οι προκλήσεις έγιναν μεγάλες όταν άρχισε να γίνεται καλή. Από τις συμβουλές και την ενθάρρυνση, οι περισσότεροι γύρω της την αποθάρρυναν και εχθρεύονταν το γεγονός πως ένα κορίτσι αγωνιζόταν σε αυτό το άθλημα.
Παρ’ όλες τις προκαταλήψεις εναντίον των γυναικών, τα θεσμικά εμπόδια, την κακομεταχείριση από τους συναθλητές της, τις προσβολές από τους προπονητές, τις απειλές και αποδοκιμασίες από τους γονείς των αντιπάλων της, η Ελένη στάθηκε δυνατή και προχώρησε.
Πήγε στο γυμνάσιο Magruder για τρία χρόνια, όπου ως πρωτοετής μαθήτρια έγινε το πρώτο κορίτσι παλαιστής που έλαβε μέρος και κέρδισε θέση (6η) στο Πρωτάθλημα Πάλης της Πολιτείας του Maryland. Έκτοτε, η κοινότητα της πάλης τη γνώριζε και οι αντίπαλοί της παραιτούνταν στα δέκα λεπτά από την έναρξη των αγώνων μαζί της, πράγμα που έκανε τα ρεκόρ της να φαίνονται καλά, αλλά η ίδια ένιωθε ότι δεν εξελισσόταν και δε γινόταν καλύτερη. Πολλές ήταν μάλιστα οι φορές που προπονητές αρνούνταν να στείλουν στο ματ άτομα, σαμποτάροντάς την.
Στη Β’ Λυκείου, προκρίθηκε ξανά στο Πρωτάθλημα Πάλης του Maryland State και βγήκε και πάλι 6η. Τότε ήταν που ο προπονητής της ομάδας την προέτρεψε να πάει στο Ολυμπιακό Κέντρο Εκπαίδευσης των ΗΠΑ, στο Μίσιγκαν, όπου θα αγωνιζόταν για να φτάσει στους Ολυμπιακούς. Όταν έκανε αυτό το βήμα, συνειδητοποίησε πως ο τρόπος που πάλευε μέχρι τότε προοριζόταν για πάλη με αγόρια, ενώ στους Ολυμπιακούς θα αγωνιζόταν απέναντι σε γυναίκες. Για αυτόν τον λόγο, άρχισε να αλλάζει και το στυλ που πάλευε.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών της στο Missouri Baptist University του Σεντ Λούις και αργότερα στο Πανεπιστήμιο Simon Fraser του Καναδά, απέσπασε συνολικά τέσσερις αμερικανικούς τίτλους πρωταθλημάτων γυναικών στο πανεπιστημιακό επίπεδο, ενώ το 2008, έγινε μέλος της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ.
Το 2011, μπήκε στη Junior World Team και τη Senior World Team, όπου αν και έχασε τέσσερις φορές συνεχόμενες από την Ιαπωνία, είχε περιθώριο να κατακτήσει μία θέση στους Ολυμπιακούς και πίστευε πραγματικά πως θα το έκανε. Τον ίδιο χρόνο, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Παναμερικανικούς Αγώνες της Γουαδαλαχάρα στην κατηγορία των 55 κ.
Κατά τη διάρκεια του έτους μέχρι τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2012, είχε εστιάσει με τέτοιο τρόπο στο χρυσό και στη νίκη, που δε απολάμβανε πια τις νίκες και τις προπονήσεις, παρά ήταν επικεντρωμένη στο να μη χάνει. Αυτό την οδήγησε στο να φοβάται την ήττα, πράγμα που δεν την άφηνε να λειτουργήσει όπως έπρεπε βάζοντας πάρα πολύ βάρος και πίεση στον εαυτό της. Αν και δεν πίστευε πως θα έχανε στα δοκιμαστικά για τους Ολυμπιακούς, δεν υπήρχε μέρα που να απολάμβανε αυτό που έκανε.
Η ήττα στα δοκιμαστικά τής στοίχισε και την οδήγησε στην απόφαση να παραιτηθεί από την πάλη. Είχε απογοητευτεί και δεν ήθελε να συνεχίσει να αγωνίζεται, θεωρώντας πως η ήττα αυτή σήμαινε πως δεν ήταν αρκετά καλή για να περάσει μπροστά και να κερδίσει το χρυσό. Όμως αποδείχθηκε πως η Ελένη Μαρούλη είναι μαχήτρια και δεν παραιτείται. Η απογοήτευση έδωσε τη θέση της στο πείσμα και την αποφασιστικότητα. Εκείνη τη χρονιά, κατετάγη δεύτερη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καναδά, ενώ οι προσπάθειες της ίδιας και της Ελληνικής Ομοσπονδίας Πάλης, ώστε να αγωνιστεί με τα ελληνικά χρώματα, δεν καρποφόρησαν λόγω γραφειοκρατικών επιπλοκών.
Κατά τη διάρκεια των προπονήσεων για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2014, γνώρισε τον Valentin Kalika, τον μέχρι και σήμερα προπονητή της. Αν και δεν ήταν ακόμα υπεύθυνος των προπονήσεών της, της μίλησε για ένα επικείμενο ταξίδι στην Ossetia, απ’ όπου η πλειοψηφία των χρυσών ολυμπιονικών προέρχεται. Την προέτρεψε να συμμετάσχει στο ταξίδι μαζί με τους παλαιστές του γιατί θα μάθαινε πάρα πολλά πράγματα από τις καλύτερες προπονητικές ομάδες της Ρωσίας.
Αποφασισμένη όπως πάντα να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να επιτύχει, επέλεξε να κάνει το ταξίδι. Λίγο προτού η ομάδα επιβιβαστεί στο αεροπλάνο, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ακύρωσε το προγραμματισμένο ταξίδι εξαιτίας μιας τρομοκρατικής ενέργειας. Αν και τρομοκρατημένη, επέλεξε να ακολουθήσει την υπόλοιπη ομάδα, να εμπιστευτεί τον Valentin Kalika και να πάει στην Ossetia. Το γεγονός πως παρά τον φόβο της, ρίσκαρε για χάρη των πιθανοτήτων του χρυσού στους Ολυμπιακούς, έκανε τον Kalika να θελήσει να την προπονήσει. Το 2014, κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Τασκένδης.
Το 2015, στο Παγκόσμιο του Λας Βέγκας, ήθελε να το διασκεδάσει, να δώσει τον καλύτερό της εαυτό και να ζήσει τη στιγμή. Το αποτέλεσμα ήταν το χρυσό. Με την αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά που της έδωσε εκείνη η νίκη, ξεκίνησε τις προετοιμασίες για τα δοκιμαστικά των Ολυμπιακών του Ρίο 2016.
Όταν προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς, εστίασε την προσοχή και την προπόνησή της γύρω από τη παλαίστρια της Ιαπωνίας, την αήττητη, όπως την αποκαλούσαν, Σαόρι Γιοσίντα. Θέλοντας να ανέβει κατηγορία κιλών, προσπάθησε να αλλάξει το σώμα της, μα αυτό έδειχνε να μην ανταποκρίνεται. Εξαιτίας της πίεσης των Ολυμπιακών, σκέφτηκε να αποχωρήσει, αλλά στο τέλος συνειδητοποίησε ότι έκανε ό,τι και πριν την ήττα της το 2012, πίεζε πάρα πολύ τον εαυτό της και δεν μπορούσε να λειτουργήσει.
Μπαίνοντας στο γήπεδο για να αντιμετωπίσει τη Γιοσίντα, η Ελένη Μαρούλη ένιωθε αγχωμένη αλλά κυρίως σίγουρη. Ήξερε ότι θα έδινε ό,τι είχε και θα κέρδιζε. Το 2016, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο της κατηγορίας των 53 κ. στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, επικρατώντας στον τελικό της Σαόρι Γιοσίντα με 4-1, επιτυχία που κατέστησε τη Μαρούλη την πρώτη Αμερικανίδα χρυσή Ολυμπιονίκη στην ελευθέρα πάλη.
Το 2017, πήρε ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, κερδίζοντας την ολυμπιονίκη Marwa Amri της Τυνησίας στον τελικό της κατηγορίας βάρους 58 κιλών με 11-0 και τεχνική πτώση.
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2018, η χρυσή ολυμπιονίκης νικήθηκε στον πρώτο γύρο από πτώση από την Αλτόνα Κολεσνίκ του Αζερμπαϊτζάν. Η ήττα έχει αποδοθεί σε σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι (διάσειση από ένα τουρνουά τον Ιανουάριο του 2018). Όπως δήλωσε η ίδια στη συνέντευξη μετά το παιχνίδι, είναι τόσο κοινό για εκείνη να λέει στους αντιπάλους να μην αγγίζουν το κεφάλι της. Ο τραυματισμός ήταν τόσο σοβαρός που την ανάγκασε να καθυστερήσει τον προκριματικό αγώνα της ομάδας της και περιόρισε σημαντικά τους αγώνες πριν από την εκδήλωση. Έχει αναφερθεί ότι ήταν τόσο περιορισμένη από τον τραυματισμό που επέστρεψε στους αγώνες σχεδόν 10 ημέρες πριν την αναπρογραμματισμένη σειρά προκριματικών.
Η οικογένεια της έχει ενεργή συμμετοχή στα δρώμενα της ελληνοαμερικανικής κοινότητας, ενώ οι γονείς της σχεδόν κάθε καλοκαίρι «δραπετεύουν» στην Ελλάδα, όπως και η γιαγιά της, η οποία τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια διέμενε στον Κάλαμο κάθε χρόνο από τον Απρίλιο έως και τις αρχές του χειμώνα.
Η Ελένη αγαπά την Ελλάδα και τον πολιτισμό της και θεωρεί τον Κάλαμο, ένα νησάκι ανατολικά της Λευκάδας ως τον παράδεισό της, ενώ έχει δηλώσει πως έλεγε συνεχώς στον εαυτό της ότι κατάγεται από τη χώρα όπου γεννήθηκε ο αθλητισμός. Έρχεται συχνά στην Ελλάδα και λέει «Είμαι μισή Ελληνίδα, μισή Αμερικανίδα και είμαι υπερήφανη για αυτό. Προσπαθώ να πάρω την ελληνική υπηκοότητα αλλά υπάρχει γραφειοκρατία». Σε ό,τι αφορά την αλλαγή σημαίας στους αγώνες, απαντά πως η Αμερική της έχει φερθεί πολύ όμορφα και την έχει στηρίξει ως αθλήτρια. «Θα το σκεπτόμουν μόνο εάν δεν είχε πρόβλημα η ομοσπονδία των ΗΠΑ».
Από όλες τις απόψεις, η Ελένη Μαρούλη έχει προσφέρει πολλά στην πάλη γυναικών στις ΗΠΑ, όχι μόνο μέσω των διακρίσεων και των θεσμικών αλλαγών, αλλά παράλληλα εμπνέοντας εκατοντάδες κορίτσια να ακολουθήσουν το άθλημα. Μάλιστα, πλέον η γυναικεία πάλη στο γυμνάσιο είναι από τα ταχύτερα αναπτυσσόμενα αθλήματα της Αμερικής. Ωστόσο, η ίδια διστάζει να πιστωθεί αυτή την εξέλιξη. Ευχαριστεί βαθιά τους γονείς της και τους προπονητές της, που, όπως λέει η ίδια, «της χάρισαν το δικαίωμα να παλεύει».
Σχεδιάζει να συνεχίσει να αγωνίζεται μέχρι και το 2021 και να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Η αθλητική της πορεία θα επανεκτιμηθεί στη συνέχεια αν και η Ελένη θα είναι πάντα η κοπέλα που καθάρισε το μονοπάτι για χιλιάδες κορίτσια για να συνεχίσουν τα όνειρά τους στο άθλημα της πάλης και η πρώτη γυναίκα χρυσή ολυμπιονίκης για τις ΗΠΑ.
Το μήνυμα της Ελένης και ο πρόδρομός της, συγχωριανός μου, Δημήτρης Κοσσόβας
Παρ΄ όλα αυτά η λέξη της Πάλης δεν μένει μόνο για την σημασία της, αλλά, παίρνει σάρκα και οστά και γι΄ αυτό θεωρείται το άθλημα των Ολυμπιονικών καθώς χωρίς το άθλημα της πάλης δεν νοούνται Ολυμπιακοί Αγώνες! Μην ξεχνάμε ότι πριν από λίγα χρόνια η αγαπημένη μας ΔΟΕ ήθελε να καταργήσει το άθλημα της Πάλης ξεχνώντας ότι η αφή της Ολυμπιακής φλόγας ξεκινάει από την αρχαία Παλαίστρα και χωρίς την Πάλη κανένας αθλητής δε νοείται να παλεύει για οτιδήποτε!
Ξεκινώντας από το μακρινό παρελθόν, της στέρησης, της φτώχειας που σου έδινε μία ελπίδα να ονειρεύεσαι για ένα καλύτερο αύριο ο συγχωριανός μας Δημήτρης Κοσσόβας κατάφερε με αρκετές δυσκολίες, αλλά με αρκετή υπομονή, επιμονή, μαχητικότητα και φιλότιμο να καταφέρει να βγει έβδομος στο κόσμο στην κατηγορία των 52κ, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ελληνορωμαϊκής στο Κατοβίτσε. Η πάλη, όπως συνεχώς επισημαίνει, έμελλε να είναι για αυτόν το πεπρωμένο του. Πάνω σ΄ αυτήν θα έχτιζε μια δική του κορυφή που για να τη φτάσει χρειάστηκε αρκετό πείσμα και σκληρή δουλειά, διότι έπρεπε να αντιμετωπίσει μεγαθήρια εκείνης της εποχής, αθλητές δηλαδή που είχαν διακρίσεις τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε ολυμπιακό επίπεδο. Κατάφερε να έχει αρκετές επιτυχίες σε πανελλήνια πρωταθλήματα, σε πανευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα.
Το 1966 εντάχθηκε στην ομάδα πάλης του Παναθηναϊκού στον οποίο αγωνίστηκε για 19 έτη μέχρι και το 1985. Στη συνέχεια ανέλαβε τη θέση του προπονητή του τμήματος πάλης του Παναθηναϊκού.
Αγωνιζόμενος στο πρωτάθλημα Ελλάδος αναδείχθηκε τρεις φορές πρωταθλητής, έξι φορές κατέκτησε τη 2η θέση και τρεις φορές κατατάχθηκε 3ος. Σημαντικότερες διεθνής διακρίσεις του αποτελούν η 7η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1974 στο Κατοβίτσε, η 7η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1975 στη Γερμανία και η 8η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1974 στη Μαδρίτη. Σε Διεθνή Τουρνουά κατέκτησε την 1η θέση το 1971 στη Γιουγκοσλαβία και τη 2η θέση στο Τουρνουά Ακρόπολις την ίδια χρονιά. Αναδείχθηκε επίσης 3ος στα Διεθνή Τουρνουά του Τορίνο το 1972 και της Αλεξάνδρειας το 1976. Έχει κατακτήσει τέσσερις φορές την 4η θέση στο Πρωτάθλημα ΣΙΣΜ.
Για την παρουσία του έχει βραβευτεί από το σύλλογο παλαιμάχων της ομάδας ενώ έχει ψηφιστεί από τους φιλάθλους ανάμεσα στους 8 σημαντικότερους φορείς και αθλητές του Παναθηναϊκού.
Η διάκριση που τού λείπει από αυτή τη λαμπρή πορεία του ήταν η συμμετοχή του σε μία Ολυμπιάδα. Δυστυχώς ένας τραυματισμός που είχε κατά τη διάρκεια ενός αγώνα σε πανευρωπαϊκούς αγώνες ήταν μοιραίος και έτσι έχασε το εισιτήριο για την Ολυμπιάδα στο Μόντρεαλ του Καναδά το 1976.
Το άθλημα της πάλη από την δεκαετία του 70 μέχρι και του 80, βρισκόταν στη περίοδο της ακμής της και με ελάχιστες επιτυχίες μέχρι και το 2004. Αθλητές, οι οποίοι αναδείχθηκαν παγκόσμιοι πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες όπως ο Στέλιος ο Μυγιάκης, ο Πέτρος Γαλακτόπουλος, ο αείμνηστος Μπάμπης Χολίδης, ο Γιώργος Χατζηιωαννίδης, κ.α. είχαν μέντορα και δάσκαλο τον αείμνηστο Παναγιώτη Αρκουδέα.
Έφεραν διακρίσεις στη χώρα μας που σήμερα φαίνονται τόσο μακρινές αλλά και ακατόρθωτες καθώς το άθλημα των Ολυμπιονικών βρίσκεται σε μεγάλη κρίση όπως και ο ερασιτεχνικός Αθλητισμός μιας και η Πολιτεία για άλλη μια φορά απέχει και βρίσκεται κοντά στους αθλητές μόνο στις επιτυχίες τους θέλοντας να καμαρώσει και να κλέψει λίγο από τη δόξα τους φανερώνοντας το πόσο μικροί και ανίκανοι είναι μπροστά στον αγώνα τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου