Το έθιμο του << Λαζάρου>> στο Στρογγυλοβούνι, στη Παλαιομάνινα και στ' άλλα Βλαχοχώρια

Αξιέπαινη η πρωτοβουλία για την αναβίωση του εθίμου αυτού και στο χωριό μας από τους μικρούς μαθητές

Γράφει ο Γιώργος Π. Μπαμπάνης

Οι μικροί μαθητές του χωριού, τήρησαν πιστά τις παραδόσεις, όπως και τα παλιότερα χρόνια. Oι μικροί μαθητές στο χωριό αναβίωσαν το έθιμο του Λαζάρου, που αποτελούσε μια κορυφαία εκδήλωση μία περίπου εβδομάδα πριν από το Πάσχα. Από τη δική μας πλευρά, θέλουμε να εκφράσουμε τα θερμά συγχαρητήρια σε όλους όσοι είχαν την πρωτοβουλία αυτή να αναβιώσουν το έθιμο του Λαζάρου και συμβάλουν  έτσι στη διάσωση της πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς και παράδοσής μας.

Ο παππούς μου Δημήτρης Στεργίου στο βιβλίο << Τα Βλάχικα έθιμα της Παλαιομάνινας με αρχαιοελληνικές ρίζες>> περιγράφει με λεπτομέρειες  το έθιμο αυτό. Παραθέτω το σχετικό κείμενο:

Την παραμονή της γιορτής του Λαζάρου, στη Παλαιομάνινα και σε όλα τα Βλαχοχώρια, όλα σχεδόν τα παιδιά – μαθητές προετοιμάζονταν τα παλαιότερα χρόνια για το έθιμο του «Λαζάρου». Από τρία ξύλα (συνήθως καδρόνια) ίσου μήκους σχημάτιζαν ένα ισοσκελές περίπου τρίγωνο. Ύστερα, ένα μεγάλο ξύλο.. (συνήθως κι αυτό από καδρόνι) στο ύψος περίπου των παιδιών, έτεμνε τη βάση του τριγώνου αυτού...

Στη συνέχεια, κρεμούσαν, δεξιά και αριστερά από τη βάση του τριγώνου, μεγάλα κουδούνια γιδιών και τραγιών (κύπρια), ενώ στόλιζαν το τρίγωνο μεδάφνες, που τις μάζευαν από τη «Γκούβα α Ντελί» (Σπηλιά όπου έμενε και όπου σκοτώθηκε ο λήσταρχος Δελής), και αγριολούλουδα. Επίσης, πάνω στα κύπρια και στα στεφάνια από λουλούδια και δάφνη έριχναν χρωματιστά τσεμπέρια.Προφανώς, με όλα αυτά ήθελαν να δώσουν την εικόνα του «σαβανωμένου» Λαζάρου.

Ανήμερα, όλα ήταν έτοιμα. Έτσι, τα παιδιά, κατά ομάδες, «περιέφεραν» στο χωριό του δικό τους «Λάζαρο», κουνώντας, για να χτυπάνε όσο το δυνατόν ηχηρότερα, τα «κύπρια», ενώ έλεγαν και το ακόλουθο τραγούδι:

- Μάρθα, πού΄ ναι ο Λάζαρος ο αδερφός μας,
o φίλος μας και αγαπητικός μας;
- Είναι, είναι πεθαμένος
και στον τάφο του χωμένος.
- Λάζαρέ μου, Λάζαρέ μου,
φίλε κι αγαπητέ μου.
Λάζαρε, για έβγα έξω,
απ΄ τον τάφο σου απέξω.
Πες μας, Λάζαρε, τι είδες
στο σκοτάδι όπου πήγες.
- Είδα φόβους, είδα τρόμους,
είδα βάσανα και πόνους.
     Στο σημείο αυτό ακουγόταν εκκωφαντικός ο ήχος από τα κύπρια, που συνεχώς σείονταν από το παιδί που κρατούσε τον «Λάζαρο».
        Το έθιμο αυτό, με ελαφρά παραλλαγή, είχαν και έχουν και οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου. Στο βιβλίο τους «Δημοτικά Τραγούδια της Βορείου Ηπείρου» (Εκδόσεις Νεφέλη, 1995), οι Παναγιώτης Σ. Φωτίου και Νίκος Β. Λύτος παραθέτουνσχετικό τραγούδι – κάλαντα από το χωριό Καλογεραντζή της Βορείου Ηπείρου για το «Λάζαρο». Είναι το ακόλουθο:
Καλημέρα σας, καλό πουρνό σας,
καλώς σας βρήκαμε στ΄ αρχοντικό σας,
αν ορίσετε να σας τα πούμε
για το Λάζαρο που τραγουδούμε.
Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάγια,
ήρθε ο Χριστός από τη Βηθανία
και εκει έκλαιγε Μάρθα και Μαρία.
Μάρθα, πού΄ ναι ο Λάζαρος ο αδερφός μας
κι ο φίλος μας ο ιδικός μας;
Είναι, αφέντη μας, απεθαμένος
εις τον τάφο του βαθιά χωμένος.
Ας υπάγομεν να τον ιδούμεν
και στον τάφο του να λυπηθούμε.
Τότε έτρεξαν μικροί μεγάλοι,
όλοι οι Έλληνες, όλοι οι Εβραίοι,
τον φώναζαν Λάζαρε, Λάζαρε,
Λάζαρε, για έβγα έξω
να σ΄ ιδώ να σε γνωρίσω
κι από τoυς νεκρούς να σ΄ αναστήσω.
Πες μας, Λάζαρε, τι είδες
στον Άδη τον ολέθριο και από σκοτάδι;
Είδα φόβους, είδα τρόμους,
Είδα βάσανα και πόνους.
Δώστε μου λίγο νεράκι,
να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς μου (αχ) το δέος
και να μη ρωτάτε πλέον.