Το Ηρωικό Πόστο

Ο κλοιός γύρω από την πόλη είχε γίνει ασφυκτικός. Οι βομβαρδισμοί είναι αδιάκοποι και ανηλεείς. Στις ντάπιες οι άντρες σφυροκοπάνε τον εχθρό ανελέητα. Οι άντρες. Αυτοί οι άντρες του Μισολογγιού, πλασμένοι λες από ατσάλι. Το ανθρώπινο σώμα δε χωράει το μεγαλείο των ψυχών αυτών των ανδρών. Άντρες που μένουν άγρυπνοι και ζουν την απόλυτη, την πραγματική Ελευθερία. Άντρες που αντιστέκονται στα όρνεα που τόλμησαν να πατήσουν τη γη του Λεωνίδα. Άντρες που προτιμούν τον θάνατο από την ατίμωση. Άντρες που δε σκιάζονται ούτε από τις ορδές του αιμοβόρου τυράννου, μα ούτε κι από αυτήν την καταραμένη πείνα. Άντρες κάθε ηλικίας και κάθε γένους. Άντρες ήσαν οι γυναίκες. Άντρες ήσαν και τα παιδιά και τα μωρά. Ένας τέτοιος άντρας ετών δύο και μισό, στέκεται στη μεγάλη ντάπια. Είναι η στιγμή που οι κανίβαλοι του Ιμπραήμ απλώνουν ξεδιάντροπα το μαύρο πέπλο του θανάτου στο ηρωικό Μισολόγγι. Βρίσκεται για μέρες πάνω στους προμαχώνες. Το πρόσωπό του είναι θολό μα το βλέμμα του ξάστερο. Είναι το βλέμμα ενός γνησίου υπερασπιστή της γης του Λεωνίδα. Το παιδί κάθεται ακούραστο πλάι στο κανόνι και βοηθά τον πατέρα του στο γιόμισμα και άναμμα αυτού που με το φως του σκορπάει μακριά το σκοτάδι του ολέθρου και του θανάτου. Κρατάει αναμμένο το φυτίλι και με ένα νεύμα του πατέρα του το πλησιάζει στη μπαρούτη. Κάθε φορά κοιτάει στα μάτια τον πατέρα του και κάθε φορά ανυπομονεί ναι δει αυτό το νεύμα. Κάποτε κάποιοι το πήραν από κει. Όχι. Όχι μακριά από τον πατέρα μου. Όχι μακριά από το κανόνι μας. Το δύστυχο δεν είχε αντιληφθεί ότι ο πατέρας του δεν υπήρχε πια. Ο ανελέητος θάνατος τον είχε χτυπήσει. Το παιδί κατάφερε να διασωθεί κατά την Έξοδο και κατέφυγε πρόσφυγας στην Πάτρα. Χρόνια αργότερα, διατηρούσε όχι μόνο την ακοή του - παρά τον συνεχή ορυμαγό είκοσι κανονιών δίπλα στα τρυφερά αυτιά του - αλλά και ξεκάθαρη ανάμνηση της ημέρες που το απέσπασαν από το ηρωικό πόστο του. Αυτό το παιδί, λοιπόν, μωρό ετών δύο και μισό ήταν ένας άντρας. Ένας άντρας που γεννήθηκε από Ήρωες και πήρε παραδοσιακά και το ίδιο τον τίτλο αυτόν να το ακολουθεί στους αιώνες. Ελλάδα.

Κείμενο: Μωραΐτες εν Χορώ