«Η ώρα ήλθεν, ώ άνδρες Έλληνες!»

Η τρισένδοξη ελληνική φυλή, η γεννήτρα κάθε υψηλού και ωραίου που λάμπρυνε το σύμπαν με τα φωτεινότερα προϊόντα του πνεύματος, το μεγάλο καύχημα του παγκόσμιου πολιτισμού, η ένδοξη γη του Λεωνίδα και του Μεγάλου Αλεξάνδρου σφαδάζει κάτω από το πέλμα του σκληρότερου δεσποτισμού. Η γλυκειά Ελλάδα ποδοπατείται από τον αγριότερο και αιμοσταγέστερο κατακτητή. Το μιαρό χνώτο του μολύνει τον λαό που τόσο κάλλος προσέφερε στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Φωτιά και στάχτη, καπνός και σίδερο ρημάζουν τη μαρτυρική και ιερή γη των μεγάλων ιδεών και των μεγάλων άθλων. Ο Έλληνας γίνεται ραγιάς. Ον ευτελές, ον μηδαμινό. Οι ασεβέστατοι σαρικοφόροι του Ισλάμ εξουσιάζουν το σπίτι, τη γυναίκα και τα παιδιά του. Ποτάμια τα δάκρυα και ωκεανοί τα αίματα. Μάρτυρες της Πίστης και της Πατρίδας, οι ανδρείοι Έλληνες αποκεφαλίζονται από τον αιμοδιψή τύραννο. Αλλά η Πίστη δεν χάνεται. Η Πίστη στη θρησκεία, στην παράδοση, στους θρύλους, στην γενιά του. Σπουδαίοι και άσημοι, τρανοί και μικροί, πλούσιοι και πένητες, ενώνονται με ενθουσιασμό, σχηματίζουν φάλαγγες εθνικές και κινούνται δριμείς με ένα κοινό φρόνημα, να κατακρεμνιστεί η ημισέληνος από τους ελληνικούς ουρανούς για να υψωθεί περήφανο και πάλι το σημείο με το οποίο πάντοτε πορευόμαστε, αυτό του Σταυρού. Με τον τρανό και ρηξικέλευθο όρκο «Λευτεριά ή θάνατος» να αντιλαλεί στα ψηλά κι απάτητα βουνά, στα λημέρια των σταυραετών, στα τραχιά κονάκια των αδέσμευτων κλεφτών, η Ελλάδα βαδίζει και πάλι προς το φως. «Λευτεριά ή θάνατος». Πόσο γλυκός, πόσο χαρμόσυνος και πόσο υποσχόμενος ο όρκος αυτός. Ένας όρκος που αντηχεί ρυθμικά στις καρδιές των Αγωνιστών και συγκλονίζει σύγκορμα όλον τον ελληνισμό. Οι τάφοι των παλιών ηρώων ανοίγουν για να γεμίσουν με νέους που βγάζουν από τα κόκκαλά τους την Ελευθερία. Το χώμα πίνει λαίμαργο της λευτεριάς το τίμημα. Από την ανυπότακτη κραυγή της Δέσπως «Σκλάβες Τουρκών μη ζήσουμε! Παιδιά μαζί μ’ ελάτε!» μέχρι την ένθερμη προσταγή του πρίγκηπα Αλεξάνδρου Υψηλάντη «Εις τα όπλα λοιπόν, φίλοι, η Πατρίς μας προσκαλεί!» και το ηρωικό «Τα κλειδιά της πόλης βρίσκονται στις μπούκες των κανονιών» των Θερμοπυλομάχων του Μισολογγιού, η Ελλάδα συνθέτει την μεγαλύτερη εποποιΐα της Ιστορίας της, γεμάτη με αίμα, φρίκη και περηφάνια. Οι μεγάλοι ευεργέτες σε εκείνη την τιτανομαχία του Έθνους δεν ήταν μόνο οι άρχοντες, ή οι προύχοντες, ή οι έχοντες τα χρυσά ρούβλια. Ήσαν επί το πλείστον και κυρίως κάποιοι Μποτσαραίοι από το απάτητο το Σούλι, ο Καραϊσκάκης ο αθυρόστομος γιος μιας καλόγριας, ο Γέρος Κολοκοτρώνης, εκείνος ο Νικηταράς ο ξάδερφός του, ένας τσαγκάρης από την Πάτρα ονόματι Καρατζάς, ο Γιάννης του παπά και άλλα ονόματα άσημα και άγνωστα που πολέμησαν για να γίνουν τρανά και να αντηχούν στους αιώνες το μεγαλείο της ελληνικής φυλής. Ζήτω η Ελληνική Ψυχή! Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!

Κείμενο: Μωραΐτες εν Χορώ