Νίκος Πλακίδας: «Κολλημένος» με την παράδοση!

Αφιέρωμα στον μοναδικό  συντοπίτη μας Νίκο Πλακίδα που ασχολείται 40 χρόνια με την ελληνική παράδοση,  έχει ράψει τουλάχιστον 1.200 φορεσιές  (πρόσφατα στη μεγάλη του συλλογή πρόσθεσε και τη ριμένικη ενδυμασία των προγόνων μας), και έχει  βραβευτεί από την Unesco!

Του Γιώργου Π. Μπαμπάνη

Η ελληνική παράδοση ίσως να είναι κάτι το μοναδικό. Τέτοια ποικιλία όσον αφορά στα ήθη και στα έθιμα, στις παραδόσεις του κάθε τόπου και πόσο μάλλον στην ενδυμασία  δεν συναντάς ίσως σε άλλο σημείο του πλανήτη εκτός από την Ελλάδα! Οι Μακεδόνες, οι Ρουμελιώτες, οι Καραγκούνηδες, οι Κρητικοί, οι Νησιώτες, οι Πόντιοι και οι Βλάχοι- Ριμένοι έχουν τη δική τους ενδυμασία και με κάθε ευκαιρία που πραγματοποιείται μια διοργάνωση τις φοράνε και τιμάνε τους προγόνους τους.

Κοντά στις αρχαίες Οινιάδες, το σημαντικό κέντρο στην αρχαιότητα στα οποία σώζονται ερείπια από το λιμάνι, τα λουτρά, το θέατρο και η ακρόπολη με 7χλμ τείχη, στο χωριό Κατοχή, κατοικεί ένας άνθρωπος που ασχολείται χρόνια με την ελληνική παραδοσιακή ενδυμασία. Είναι ο συντοπίτης μας Νίκος Πλακίδας. Πριν από τέσσερα χρόνια είχα την ευκαιρία, μαζί  με τον συγχωριανό μου Τάσο Χαντζή,  να επισκεφτώ το εργαστήρι του στη Κατοχή και έμεινα εντυπωσιασμένος από την πλούσια συλλογή του σε κοσμήματα, όπλα και παλιές παραδοσιακές ενδυμασίες. Πρόσφατα το ξεχωριστό του έργο βραβεύτηκε από την UNESCO.

Ο Νίκος Πλακίδας ασχολείται με αυτή την τέχνη από νεαρή ηλικία. Μάλιστα σε πρόσφατη συνέντευξή του αναφέρει ότι μόλις στην ηλικία των 17 ετών μαθαίνει από έναν Βορειοηπειρώτη να φτιάχνει παραδοσιακά κοσμήματα. Στη συνέχεια, άρχισε να μαθαίνει τον αργαλειό της μητέρας του με τη βοήθεια της  ηλικιωμένης θείας του. Στα 22 του πλέον άρχισε να συλλέγει κομμάτια από παλιές αυθεντικές φορεσιές και κοσμήματα, όσα είχαν απομείνει  από τους πλανόδιους παλιατζήδες ή όσα δεν έγιναν κουρελόπανα. Παράλληλα, αγόραζε βιβλία από το μουσείο Μπενάκη,  της Παλιάς Βουλής και το Λαϊκής Τέχνης, ενώ προσπαθούσε, παρατηρώντας τις φορεσιές, να μάθει πως ήταν κεντημένα και τι συμβόλιζαν τα σχέδιά τους. Επίσης, αγόραζε υφάσματα όσο γινόταν πιο κοντά με τα παλιά και πάλευε να κάνει κάποια φορεσιά, κάτι που ήταν δύσκολο για εκείνον, αλλά δεν έκανε πίσω και ρωτούσε συνέχεια για να μάθει.

Το πείσμα του για να μάθει να φτιάχνει παραδοσιακές φορεσιές τον αντάμειψε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο καθώς, όπως λέει και ένα ρητό: τα αγαθά κόποις κτώνται. Κι έτσι σήμερα έχει καταφέρει  να ντύσει  δεκάδες χορευτικά  στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.  Τον ίδιο τον έχουν καλέσει πολλές φορές να παρουσιάσει  σε εκθέσεις τις φορεσιές του, όπως το 2001 στην Μελβούρνη, το 2002 στο Τορόντο, στην Αγγλία, στην Ελβετία, στην Τσεχία, στην Ιταλία, στην Ρωσία σε πολλές ακόμη που φτάνουν τις  22 χώρες στο σύνολο. Έχει τιμηθεί για τη δουλεία του από την ομογένεια της Αυστραλίας, του Καναδά, της  Αμερικής, της Αγγλίας, από το θέατρο ΔΟΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥ,  από το τμήμα της UNESCO σε εκδήλωση που έγινε στου Φιλοπάππου, από Δήμους, από την Καλαβρυτινή Ένωση στην Παλαιά Βουλή, από πολιτιστικούς  φορείς κλπ. Οι παραδοσιακές φορεσιές- στολές του κ. Νίκου Πλακίδα ζητούνται από πολλά Χορευτικά Σωματεία, πολλούς Δήμους, Λύκεια Ελληνίδων στην Ελλάδα και σε διάφορες  χώρες που έχει Ελληνισμό, από θεατρικά καθώς και από ιδιώτες. Όλοι εμπιστεύονται τις φορεσιές, την ποιότητα και τη μοναδικότητα τους.

Όσο για τους νέους όπως αναφέρει : «Ενδιαφέρονται για την παράδοση, αλλά καθόλου για να μάθουν και να διατηρήσουν μελλοντικά την τέχνη της παραδοσιακής φορεσιάς. Εγώ δεν έχω παιδιά να τη συνεχίσουν μετά από εμένα». Επίσης, μού αναφέρει πως δυσκολεύεται πολύ να βρει ράφτες και ανθρώπους να δουλέψουν για το εργαστήρι του.

Ο Νίκος Πλακίδας δηλώνει, λοιπόν,  «κολλημένος με την παράδοση»,  αγαπά υπερβολικά τη δουλειά του και του ευχόμαστε να συνεχίζει να  διατηρεί την παράδοση και να την μεταλαμπαδεύει μέσω της φορεσιάς του σε όλο τον κόσμο.

Πηγή: dinfo.gr