Δημήτρης Σιούφας: Ο σωτήρας του νέου Νοσοκομείου Μεσολογγίου!

Ως καταγόμενος από την περιφέρεια και αγροτική οικογένεια είχε ως στόχο την ανάπτυξη παντού και ιδιαίτερα στην «ξεχασμένη» Αιτωλοακαρνανία με ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, την οργάνωση των υποδομών στο Πλατυγιάλι και την αγροτοτουριστική ανάπτυξη στην Παλαιομάνινα

Κατάθεση  ψυχής από τον συμφοιτητή του Δημήτρη Στεργίου

Στιγμιότυπο από την επίσκεψη στην Παλαιομάνινα τον Απρίλιο του 2006

Στην ειδική ενημερωτική εκδήλωση στην Παλαιομάνινα με προτάσεις για την αγροτουριστική ανάπτυξη της περιοχής

Παρών κατά την παρουσίαση του βιβλίο μου « Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος, 1981-2005» στη Στοά του Βιβλίου το 2005

 

Σκληρή είναι η μοίρα εκείνη που επιφυλάσσει σε επιζώντες να καταθέσουν από την  ψυχή τους μνήμες, εικόνες, δραστηριότητες, ψυχικές αρετές και ανθρώπινη μεγαλοσύνη πραγματικών και άξιων ειλικρινών φίλων, με τους οποίους άρχισε μια γνωριμία πριν από 55 – 56 χρόνια, η οποία εξελίχθηκε στη συνέχεια σε μια βαθύτατη αλληλοεκτίμηση, σε μιαν  αυθόρμητη  ταύτιση αρχών κα ιδεών και σε μιαν εκπληκτική σφυρηλάτηση  ιδανικών. Αναφέρομαι στον Δημήτρη Σιούφα που «έφυγε» από τη ζωή υπερήφανος για τις ρίζες του, για την προσφορά του, για τις πολιτικές  παρακαταθήκες τους, για την ανθρωπιά του.

Σήμερα, καταθέτω  από την ψυχή μου μνήμες και εικόνες από την αγάπη και το μεγάλο ενδιαφέρον που επεδείκνυε ο εκλιπών για την Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου και την Αιτωλοακαρνανία, τα οποία φρονώ ότι ήταν αποτελέσματα αναφορών και συζητήσεων γύρω από τα προβλήματα ανάπτυξης της πόλης μας και, φυσικά, όλης της Αιτωλοκαρνανίας. Έτσι, θυμίζω μιαν άγνωστη ίσως σε πολλούς λεπτομέρεια που αφορά και στη συνέχιση  της ανέγερσης του νέου Νοσοκομείου Μεσολογγίου, η οποία είχε σταματήσει για άγνωστους λόγους το 1991, όταν υπουργός Υγείας, Προνοίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων ήταν ο Γιώργος Σούρλας και υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων ο Δημήτρης Σιούφας.

Στη συνέχεια, το 1992, υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων έγινε ο Δημήτρης Σιούφας. Ένα βράδυ, σε μια από τις πολλές συναντήσεις μας στο υπουργείο μού είπε ότι σήμερα με επισκέφθηκε, στη συνέχεια άλλων Μεσολογγιτών,  ο νομαρχεύων και εκπρόσωπος του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου Μεσολογγίου Σπύρος Πασιόπουλος, ο οποίος με ενημέρωσε με αγωνία ότι το σταμάτημα των εργασιών ανέγερσης του νέου Νοσοκομείου Μεσολογγίου αποτελεί μείζον έγκλημα στην περιοχή και ύβρις στη νοσοκομειακή ιστορία της πόλης, όπου στα μέσα του δέκατου αιώνα  με ευεργεσία του  Γεωργίου Χατζηκώστα ανεγέρθηκε  ένα εκπληκτικό παραδοσιακό κτίριο, το οποίο  λειτούργησε  έως σήμερα ως νοσοκομείο, προσφέροντας πολλές υπηρεσίες  και ασφάλεια στους κατοίκους. Μάλιστα, όπως είπε, μού επεσήμανε  ότι πριν έρθει εδώ στο υπουργείο , σε επισκέφθηκε στο  δημοσιογραφικό γραφείο σου, Συγκεκριμένα, μού είπε ότι για το θέμα αυτό ενημέρωσα, πριν έρθω εδώ, το φίλο μου, συντοπίτη μου και λάτρη της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου και αρχισυντάκτη του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» Δημήτρη Στεργίου. Αμέσως, συνηγόρησα (αυξάνοντας και υπογραμμίζοντας) υπέρ των επιχειρημάτων του Σπύρου Πασιόπουλου, και τότε, αμέσως φώναξε τη γραμματέα του και είπε να σημειώσει και να τού υπενθυμίσει την επόμενη ημέρα, το πρωί, το θέμα του νέου Νοσοκομείου Μεσολογγίου! Πράγματι, την επομένη ενέκρινε πίστωση μερικών δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών, με την οποία συνεχίσθηκε η ανέγερση και στη συνέχεια η λειτουργία του νέου Νοσοκομείου Μεσολογγίου.

Στο Πλατυγιάλι Αστακού το 2006

Μετά την ανάληψη τον Μάρτιο του 2004 του υπουργείου Ανάπτυξης, συνεχώς μού μιλούσε, εκφράζοντας τον προβληματισμό του για την «ξεχασμένη» Αιτωλοακαρνανία, όπως τόνιζε, αλλά και την αγωνία του να εκτελέσει την εντολή του πρωθυπουργού του, του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος  επισκέφθηκε τον Αστακό  τον Δεκέμβριο του 2003, για προώθηση της ανάπτυξης στο Νομό και την αξιοποίηση του πολύπαθου Πλατυγιαλιού, όπου τα έργα βρίσκονταν σε στασιμότητα. Έτσι, στις 25 Απριλίου του 2006 επισκέφθηκε τη ΝΑΒΙΠΕ Πλατυγιαλίου Αστακού Αιτωλοακαρνανίας και, συγκεκριμένα,  το εργοτάξιο δημιουργίας της Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανικής  μαζί με τα στελέχη του υπουργείου Ανάπτυξης με σκοπό να δει από  κοντά τη φάση πραγματοποίησης ενός από τα πιο σημαντικά έργα της Δυτικής Ελλάδος και της Χώρας , όπως το χαρακτήριζε, τα οποία ήταν σε πλήρη τασιμότητα και  μέσα σ’ ένα  χρόνο  με μέτρα και αποφάσεις του εκτελέστηκε το 40% του έργου, ενώ τα προηγούμενα τέσσερα  χρόνια είχε γίνει μόλις το 20% του έργου και το 2006 είχε φτάσει τώρα έφτασε στο 60%. Για το λόγο αυτό επισκέφθηκε τότε το Πλατυγιάλι, ενώ ήδη μέσω του ειδικού προγράμματος  Ανταγωνιστικότητα» του υπουργείου Ανάπτυξης  είχαν ενισχυθεί  επιχειρηματικές δραστηριότητες για το Νομό Αιτωλοακαρνανίας με χρηματοδότηση 183 επενδυτικών σχεδίων με το συνολικό ποσό των 18 εκατ. ευρώ. Θυμάμαι τις λεπτομέρειες αυτές, διότι πριν από τις αποφάσεις του και τις εγκρίσεις με ενημέρωνε χαρούμενος για τις προσπάθειες που κάνει για την «ξεχασμένη» Αιτωλοακαρνανία.

Είναι αλήθεια ότι, για πολλούς γνωστούς και άγνωστους λόγους, δεν ευοδώθηκαν οι προσδοκίες που είχε ο Δημήτρης Σιούφας  για τα οφέλη που θα προέκυπταν για το Νομό και τη Δυτική Ελλάδα από την ενίσχυση της επιχειρηματικής δραστηριότητας με την  κατάλληλη οργάνωση και βελτίωση της λειτουργίας των Βιομηχανικών και Επιχειρηματικών Περιοχών Εγκατάστασης των επιχειρήσεων (ΒΕΠΕ) στις οποίες εντασσόταν και  η ΝΑΒΙΠΕ Πλατυγιαλίου Αστακού Αιτωλοακαρνανίας (διευκολύνεται σημαντικά η αναδιάρθρωση και ενδυνάμωση της βιομηχανικής βάσης της Χώρας, εξοικονομούνται πόροι λόγω της επίτευξης οικονομιών κλίμακας και εξασφαλίζεται αποτελεσματικότερη προστασία του περιβάλλοντος), η οποία, όπως πίστευε, πως η λειτουργία της  ως Ελεύθερης Βιομηχανικής και Εμπορικής Ζώνης θα μπορούσε  να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα για την προσέλκυση επενδύσεων και την ανάπτυξη νέων βιομηχανικών δραστηριοτήτων στην περιοχή. Αμ δε! Υπενθυμίζεται ότι  η ΝΑΒΙΠΕ Πλατυγιαλίου Αστακού ξεκίνησε το 1984 σαν Ναυπηγοεπισκευαστική Βιομηχανική Περιοχή για την εγκατάσταση μονάδων διάλυσης πλοίων και στη συνέχεια χαρακτηρίστηκε “ελεύθερη ζώνη” υπαγόμενη σε ειδικό τελωνειακό καθεστώς. Όμως, δεν υλοποιήθηκε και δεν λειτούργησε ποτέ έτσι, αφού άλλαξαν τα δεδομένα και η δραστηριότητα αυτή δεν είχε πλέον προοπτικές. Μετά από χρονοτριβές και καθυστερήσεις (για τις οποίες ποτέ δεν

δόθηκε καμιά εξήγηση) προκηρύχθηκε από την ΕΤΒΑ διεθνής δημόσιος διαγωνισμός για την ανάδειξη ιδιώτη επενδυτή το 1999. Ως ανάδοχος αναδείχθηκε η Κοινοπραξία “ΑΣΤΑΚΟΣ ΤΕΡΜΙΝΑΛ”, η οποία ορίστηκε ως Φορέας ΒΕΠΕ για την υλοποίηση των έργων συμπλήρωσης και βελτίωσης των υφιστάμενων υποδομών, καθώς και για τη δημιουργία νέων υποδομών με στόχο την εγκατάσταση επιχειρήσεων στη ΝΑΒΙΠΕ ( λιμενικές για την υποδοχή πλοίων μεγάλης μεταφορικής ικανότητας,  εξοπλισμός που χρειάζεται για τη φορτοεκφόρτωση των πλοίων,  αναγκαίοι αποθηκευτικοί χώροι, καθώς και  δημιουργία θαλάσσιων και χερσαίων υποδομών για τη διακίνηση των φορτίων, αλλά και των προϊόντων που θα παράγουν οι επιχειρήσεις που θα εγκατασταθούν στη Βιομηχανική Περιοχή). Ωστόσο,  οι διαδικασίες ανάθεσης της σύμβασης παραχώρησης και διάφορες νομικές εμπλοκές οδήγησαν σε νέες καθυστερήσεις με συνέπεια οι πρώτες εκταμιεύσεις του έργου (εκτός από τα 6 δισ. που δόθηκαν το 2002 για αγορά γης) να αρχίσουν μόλις το Μάρτιο του 2004. Έκτοτε το έργο, (ιδιαίτερα μετά τις αναγκαίες συμπληρώσεις του θεσμικού πλαισίου) άρχισε να υλοποιείται με εντατικούς ρυθμούς. Το ύψος της προβλεπόμενης επένδυσης ανερχόταν  σε 126 εκατομμύρια ευρώ. Από το σύνολο της δημόσιας χρηματοδότησης (ύψους 73 εκατ. ευρώ) είχαν μέχρι την επίσκεψη του Δημήτρη Σιούφα τον Απρίλιο του 2006 στο Πλατυγιάλι  είχε εκταμιευθεί περίπου 39 εκατ. ή το 54%. Από αυτά, τα 33 εκατ. (το 85% δηλαδή των εκταμιεύσεων) εκταμιεύτηκαν το τελευταίο 12μηνο, με ορίζοντα (δεσμευτικό)  ολοκλήρωσης του έργου  μέχρι τέλους 2005. Πάντως, σημειώνεται ότι ως προϋπόθεση για την απόδοση του έργου αυτού είχε τεθεί η ολοκλήρωση σημαντικών  εξωτερικών υποδομών, όπως:  η “παράκαμψη Αγρινίου”, - η βελτίωση της Παρα-Ιονίας Οδού και των έργων του Δυτικού Άξονα, καθώς και  η ένταξη στο πρόγραμμα της ΔΕΗ των αναγκαίων πρόσθετων έργων στην περιοχή….

Στην Παλαιομάνινα

Μετά την επίσκεψή μας στο Πλατυγιάλι ο Δημήτρης Σιούφας εξεδήλωσε την επιθυμία να επισκεφθεί και το χωριό μου, την Παλαιομάνινα για να δει από κοντά και όσα συνεχώς και επιμόνως του έλεγα για την Παλαιομάνινα και τα εντυπωσιακά πλεονεκτήματα που έχει για να χρησιμοποιηθεί ως ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης περιοχών που διαθέτουν εκπληκτικό γεωγραφικό ανάγλυφο και πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και παράδοση. Πράγματι, ο Δημήτρης Σιούφας και οι συνεργάτες του (γενικός γραμματέας Βιομηχανίας και σύμβουλοι οικονομολόγοι επισκέφθηκαν την Παλαιομάνινα, όπου στην κεντρική πλατεία του χωριού διοργανώθηκε εκδήλωση κατά την οποία ειδικοί εισηγητές πρότειναν συγκεκριμένα και αναλυτικά μέτρα για την ανάπτυξη της Παλαιομάνινας, χωρίς καμιά ανταπόκριση και … όρεξη!!!

Υπουργός Ανάπτυξης

Μία φιλία, γνωριμία και συνεργασία μισού και πλέον αιώνα, από συμφοιτητές στο Πανεπιστήμιο  κορυφώθηκαν το βράδυ της 9^ης Μαρτίου του 2004, όταν ήδη ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και νέος πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, με τον οποίο συνέδεαν ήδη σχέσεις φιλίας, στενής συνεργασίας και εμπιστοσύνης,  τού είχε αναθέσει το υπουργείο Ανάπτυξης. Τότε ο γράφων ήταν, από την 1^η Ιανουαρίου του 2004, συνταξιούχος δημοσιογράφος. Τότε με παρεκάλεσε να τον επισκεφθώ στο υπουργείο Ανάπτυξης για να συζητήσουμε  μερικά θέματα οργάνωσης του γραφείου του, όπως μού είπε. Πράγματι, την επομένη πήγα στο υπουργείο Ανάπτυξης και με παρεκάλεσε να μην αρνηθώ την πρότασή του να αναλάβω τη διεύθυνση του Γραφείου Τύπου. Σημειώνω ότι πριν κάνει την πρόταση αυτή, ο υπουργός γνωρίζοντας ότι ουδέποτε είχα δεχθεί αμειβόμενες θέσεις ή συνεργασία, μού υπενθύμισε τις αρχές μου αυτές, αλλά και τη λεπτομέρεια ότι τώρα είμαι συνταξιούχος δημοσιογράφος και όχι μάχιμος και μάλιστα με  διευθυντικές ευθύνες. Δέχθηκα, αλλά εργασιομανής και τελειομανής, όπως ήταν, με κρατούσε από το πρωί έως τις προχωρημένες βραδινές ώρες για να με έχει κοντά του! Με … εξόντωνε!

Κατά τη συζήτηση και ύστερα από δημοσιογραφικές  ερωτήσεις μου για το πώς ανέλαβε το υπουργείο Ανάπτυξης, ο Δημήτρης Σιούφας, υπουργός Ανάπτυξης ήδη, μού εκμυστηρεύθηκε την ακόλουθη συζήτηση που είχε με τον νικητή των εκλογών και νέο πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, η οποία καταδεικνύει και το μεγαλείο του:

«Ανταλλάξαμε απόψεις για την ημέρα των εκλογών και την πορεία της ψηφοφορίας, ξεκίνησε η συζήτηση για τις ευθύνες που έρχονταν και για τα βήματα από το βράδυ και μετά. Κύριο θέμα η συγκρότηση της Κυβέρνησης. Ζήτησε τις απόψεις μου για τη σύνθεση της κυβέρνησης και μετά από περίπου δυόμιση ώρες η συζήτηση έβαινε προς το τέλος. Μέσα μου ήμουν ευτυχής, γιατί δεν μού είχε μιλήσει καθόλου για δική μου συμμετοχή. Και αισθανόμουν ευτυχής γιατί είχα την πεποίθηση ότι θα μπορούσα να είμαι χρήσιμος δίχως την ευθύνη ενός υπουργικού χαρτοφυλακίου. Τότε μού λέει, «γιατί δεν με ρωτάς, μ’ εσένα τί θα κάνω»;

- Πρόεδρε οι επιλογές των συνεργατών σου είναι δικό σου θέμα. Γιατί να ρωτήσω;

Η απάντησή του ήταν «δεν πρόσεξες ότι δεν μιλήσαμε για ένα Υπουργείο; Εσύ θα αναλάβεις το Υπουργείο Ανάπτυξης».

- Πρόεδρε, σ’ ευχαριστώ, ο ίδιος δεν είμαι οικονομολόγος. Έχω θητεύσει ως υπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων, υπουργός Υγείας, δεν έχω κανένα πρόβλημα να μην είμαι υπουργός.

- Αυτό το υπουργείο είναι για τα δικά σου μέτρα. Στην πολιτική δεν χρειάζεται εξειδίκευση. Ο υπουργός είναι για να παίρνει σωστές αποφάσεις, να τις πραγματοποιεί, να δρομολογεί το κυβερνητικό πρόγραμμα και να εποπτεύει την εφαρμογή του. Έχεις την απόλυτη εμπιστοσύνη μου.

- Πρόεδρε προτιμώ να μείνω κοντά σου χωρίς αξίωμα, για να έχεις δίπλα σου την ίδια υποστήριξη που είχες όσο ήμουν Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος και Γενικός Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

- Αυτή είναι η απόφασή μου.

- Πρόεδρε, προτιμώ να είμαι δίπλα σου, και αφού με θέλεις δίπλα σου, υπουργός Επικρατείας, στη μία από τις δύο θέσεις, αφού την άλλη θα την πάρει ο Θόδωρος Ρουσόπουλος, νέος πολιτικός, αλλά με ιδέες, ικανότητες και ήθος.

- Μήτσο, αυτό το υπουργείο θέλω να το αναλάβεις εσύ. Θέλω να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Είναι το πλέον σύνθετο υπουργικό χαρτοφυλάκιο και θέλω εκεί ένα στέλεχος της απολύτου εμπιστοσύνης μου, των διοικητικών ικανοτήτων σου, της υπουργικής πείρας και του ήθους σου».

Η προηγούμενη συνεργασία και επικοινωνία μαζί του  και η  επόμενη  δεν μπορεί παρά να αφήσουν πολλά χαραγμένα στη μνήμη, στην ψυχή και την καρδιά. Πανέξυπνος, αεικίνητος, δραστήριος, μεθοδικός, προσεκτικός, εργασιομανής, τελειομανής, πολυμαθής, άριστος γνώστης της ελληνικής, ήταν μερικά από τα χαρίσματα που σε γοήτευαν να συζητάς μαζί του πολλά επιστημονικά, οικονομικά, λαογραφικά και ιστορικά θέματα.

Η θητεία του (1962-1964) ως εργαζόμενου στο υπουργείο Εμπορίου και ως διευθυντή  Σπουδών σε φροντιστήριο ανώτατης εκπαίδευσης, όπου δίδαξε για τρία χρόνια Δημοσία Οικονομική και Διοικητικό Δίκαιο,  ως διοικητικού υπαλλήλου στην αρχή (1969) στην Εμπορική Τράπεζα και στη συνέχεια, έως το 1976, ως συμβούλου  για την οργάνωση της Τράπεζας  (Κέντρο Μηχανογραφικών Εφαρμογών), καθώς και ως  ενός εκ των εκδοτών (Μιλτιάδης Έβερτ, Χάρης Καρατζάς, Δημήτρης Βουδούρης, Δημήτρης Σιούφας)  του περιοδικού «Νέα Πολιτική» , τον είχε εμποτίσει με ένα έντονο δημοσιογραφικό πνεύμα σε  τέτοιο σημείο που όλα τα κείμενά του ήταν άψογα, επιστημονικά τεκμηριωμένα και, κυρίως, άρτια από την άποψη ενημέρωσης. Παρόλα αυτά, ως τελειομανής, έδινε τα κείμενά του για ανάγνωση και σε δύο τρεις άλλους  πιστούς φίλους του, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, για να γίνουν, όπως έλεγε, πιο άρτια ή … τέλεια!!! Αυτή την τακτική, δηλαδή να χτενίζει με σχολαστικότητα τα κείμενά του και να «απαιτεί» και  από τους φίλους του να κάνουν το ίδιο, χρησιμοποιούσε και για τους άλλους που τού εμπιστεύονταν να «ρίξει μια ματιά» σε ανακοινώσεις και ομιλίες. Θυμάμαι με πόση προθυμία και ταχύτητα άρπαζε τα κείμενα και αφοσιωνόταν στην ανάγνωσή τους, τα οποία μερικές φορές γίνονταν αγνώριστα από τις … επεμβάσεις του!

Ύστερα,  όταν τον επισκεπτόμουνα στα γραφεία του, όπως εκείνο του γενικού διευθυντή του Ελληνικού Οργανισμού Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων Χειροτεχνίας (ΕΟΜΕΧ), το 1979 -1980, του υφυπουργού Κοινωνικών Ασφαλίσεων, το 1990-1992, του υπουργού Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, το 1993, του υπουργού Ανάπτυξης κλπ, παρατηρούσα ότι πάντοτε στην ίδια θέση (αριστερά του) είχε την εικόνα της Παναγίας και του Χριστού και τις φωτογραφίες του ξερακιανού (αδύνατου) αγρότη πατέρα του και της ξερακιανής (αγρότισσας) μητέρας του. Η επιλογή του αυτή μού θύμισε την «Αινείου ευσέβεια» προς  τα ιερά και τα όσια κατά και λίγο μετά την άλωση της Τροίας! Κι όταν  τού μιλούσα για την περίπτωση αυτή, πάντα η παρατήρησή μου συνοδευόταν από  ένα  χαμόγελο υπερηφάνειας, σεβασμού και ευσέβειας! Επίσης, συνήθιζε όλα τα αναμνηστικά δώρα που πρόσφεραν κυρίως  ξένοι ομόλογοί του κατά τις επισκέψεις τους στο υπουργείο Ανάπτυξης, για παράδειγμα, να τα παραθέτει σε ειδικές θέσεις πίσω από το γραφείο του, λέγοντας ότι αυτά ανήκουν στο υπουργείο, στην Ελλάδα!

Έτσι, όλοι οι χαρακτηρισμοί που ακούστηκαν στις δηλώσεις για τον θάνατό του από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, τον πρώην πρωθυπουργό και φίλο του Κώστα Καραμανλή, τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκο Μητσοτάκη, τον πρ΄βην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά , τον υπουργό Εσωτερικών και άλλους , όπως  ότι ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος,  ανιδιοτελής  και προστάτης του δημόσιου συμφέροντος, ότι είχε κερδίσει τον σεβασμό των συναγωνιστών και την εκτίμηση των πολιτικών του αντιπάλων, ότι υπήρξε  ένας σπουδαίος πολιτικός και ένας σπάνιος άνθρωπος που ξεχώρισε για το ήθος, την ευγένεια και την ποιότητά του, ότι άφησε  σημαντικό έργο σε όλα τα υπουργεία από τα οποία πέρασε και άσκησε υποδειγματικά τα καθήκοντά του ως Πρόεδρου της Βουλής, κερδίζοντας την εκτίμηση όλου του πολιτικού κόσμου, προσυπογράφονται και από τον γράφοντα, που τον γνώριζε 57 χρόνια!

Η γνωριμία

 Πριν από οκτώ περίπου χρόνια, η μοίρα μού επιφύλαξε  να κάνω κατάθεση ψυχής  για τον ειλικρινή φίλο και σπουδαίο άνθρωπο, επιστήμονα και πολιτικό  Μιλτιάδη Έβερτ, ο οποίος  έφυγε από τη ζωή στις 9 Φεβρουαρίου το 2011 και ήταν μεγαλύτερος από τον γράφοντα κατά τρία χρόνια. Τώρα, έμεινα μόνος μου καθώς απεβίωσε και ο δεύτερος  στην τριάδα φίλων, ο άνθρωπος, ο επιστήμων, ο πολιτικός Δημήτρης Σιούφας, με τον οποίο,  από συμφοιτητές στο ίδιο Πανεπιστήμιο πριν από 56 χρόνια, η στενή  γνωριμία μας  συνεχίσθηκε αδιάλειπτα, αλλά κορυφώθηκε σε όλη τη μετέπειτα πορεία μας, εκείνου ως πολιτικού και του γράφοντος ως επαγγελματία δημοσιογράφου.

Αναφέρομαι στη φιλική αυτή τριάδα, διότι ο Δημήτρης Σιούφας ήταν στενός φίλος από φοιτητής με τον Μιλτιάδη Έβερτ από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, δηλαδή σε μια πολύ  ταραγμένη φοιτητική περίοδο. Ο Μιλτιάδης Έβερτ ήταν τότε φοιτητής της  Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ), σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και ο Δημήτρης Σιούφας και ο γράφων συμφοιτητές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τότε, το 1963,  ο Μιλτιάδης Έβερτ  ήταν πρόεδρος  της  ΕΡΕΝ, της Νεολαίας  της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης  (της ΕΡΕ), της οποίας  ήταν μέλος από το 1957. Ο Δημήτρης Σιούφας ήταν  μέλος της Νεολαίας της ΕΡΕ (ΕΡΕΝ) και  επικεφαλής της  στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ο γράφων ήταν ένας φιλήσυχος φοιτητής, που προσπαθούσε να  διατηρήσει την υποτροφία που είχε πάρει κατά τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Τον θυμάμαι. Ήταν δραστήριος, κινητικότατος, προσηνής, αγωνιστής στο αμφιθέατρο, αλλά όχι  βίαιος και αντισυναδελφικός. Μία ημέρα, μετά από μια θορυβώδη και επεισοδιακή  συγκέντρωση  φοιτητικών παρατάξεων στο αμφιθέατρο, κάπως στενοχωρημένος και αγχωμένος κατευθύνθηκε στο Γραφείο του Συλλόγου των Φοιτητών, όπου και τον συνόδευσε και ο γράφων. Αρχίσαμε μια φιλική συζήτηση και, τελικά, καταλήξαμε στη διαπίστωση ότι εκείνος καταγόταν από ένα χωριό της Καρδίτσας από φτωχούς αγρότες γονείς και ο γράφων από ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας , το ίδιο, δηλαδή από φτωχούς αγρότες γονείς. Αν έψαχνε κανείς τις τσέπες μας τη στιγμή αυτή, είναι ζήτημα αν θα έβρισκε  ποσό χρημάτων  μεγαλύτερο από ένα αντίτιμο εισιτηρίου αστικών συγκοινωνιών! Από τότε γίναμε πραγματικοί φίλοι, με βοήθησε σημαντικά στην εξασφάλιση πανεπιστημιακών συγγραμμάτων (τότε δεν ήταν δωρεάν!) και μοιράζαμε τη μια τυρόπιτα, που λένε!

‘Όταν αποφοιτήσαμε από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, ο Δημήτρης Σιούφας  συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ο γράφων στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη μας, καθώς ακολούθησε και η διετής στρατιωτική θητεία!

Στα μέσα του 1972, ως συντάκτης τότε του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» που κάλυπτα τραπεζικά και ασφαλιστικά θέματα, και των εφημερίδων «Βήμα» και «Νέα»,  πήγα για ρεπορτάζ στην  Εμπορική Τράπεζα του Ομίλου Ανδρεάδη, η οποία ήταν πρωτοπόρος στην εισαγωγή της πληροφορικής  στη διεκπεραίωση τραπεζικών εργασιών. Τελικά, βρέθηκα στον όροφο του κτιρίου, όπου ήταν το Κέντρο Πληροφορικής της Τράπεζας και, συγκεκριμένα, στο Γραφείο του διευθυντού. Χτύπησα την πόρτα και βλέπω τον Δημήτρη Σιούφα να κάθεται σε ένα πολυτελές  γραφείο με λίγα χαρτιά και να μιλάει στο τηλέφωνο. Μόλις με είδε σταμάτησε το τηλέφωνο λέγοντας στον συνομιλητή του ότι το κλείνει και ότι του επιφυλάσσει μιαν έκπληξη! Σηκώθηκε με χαρά, πήρε μια καρέκλα να καθίσω και αρχίσαμε τη συζήτηση. Χάρηκε ιδιαίτερα όταν τού είπα ότι είμαι δημοσιογράφος στο Συγκρότημα Λαμπράκη και ιδιαίτερα συντάκτης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και προθύμως με διαβεβαίωσε ότι θα με βοηθούσε με στοιχεία για το τραπεζικό ρεπορτάζ. Τότε, ο Δημήτρης Σιούφας  εργαζόταν  στην Εμπορική Τράπεζα ως διοικητικός υπάλληλος στην αρχή (1969) και ως σύμβουλος για την οργάνωση της τράπεζας, του Κέντρου Μηχανογραφικών Εφαρμογών της και της Διοίκησης Προσωπικού μέχρι το 1976.

Τότε, σηκώθηκε από το γραφείο, άνοιξε μια μεγάλη δίφυλλη πόρτα και  είδα τον Μιλτιάδη Έβερτ, ο οποίος με περίμενε!  Είπαμε για τα περασμένα και με χαρά με διαβεβαίωσε κι εκείνος ότι η βοήθεια και οι συζητήσεις δεν θα  περιορίζονταν  στο ρεπορτάζ  για την εισαγωγή της Πληροφορικής  στην τράπεζα , αλλά και σε άλλα τραπεζικά θέματα. Σημειώνεται ότι ο Μιλτιάδης Έβερτ  μετά την αποφοίτησή του από  την ΑΣΟΕΕ (σήμερα Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), ακολούθησε περαιτέρω σπουδές στην Πληροφορική. Τότε, ο Στρατής Ανδρεάδης του είχε εμπιστευθεί τη θέση του διευθυντή -  προγραμματιστή των υπολογιστικών  συστημάτων στην Εμπορική Τράπεζα και του οικονομικού συμβούλου, ενώ  διετέλεσε  και οικονομικός και διοικητικός διευθυντής στα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Η χαρά μου  από τη συνάντηση  με τους  παλιούς φίλους μου μετριάσθηκε, όταν ο Δημήτρης Σιούφας με συμβούλευσε να προσέχω όταν θα πηγαίνω στα γραφεία τους, διότι, όπως μού είπε, ο Μίλτος παρακολουθείται από τη χούντα και ότι έχει απαγορευθεί η έξοδός του από τη χώρα!

Την περίοδο εκείνη ο Μιλτιάδης Έβερτ ήταν και πρόεδρος του Συλλόγου Πτυχιούχων της ΑΣΟΕΕ και μού πρότεινε να εγκαινιάσουμε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο»  ένα δισέλιδο  κάθε μήνα με άρθρα διαπρεπών οικονομολόγων – μελών του Συλλόγου. Πράγματι, το δισέλιδο αυτό εγκαινιάσθηκε και με μεγάλη επιτυχία συνεχίσθηκε μέχρι την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας.

Τότε, καθώς περνούσα μια μέρα από το Σύνταγμα, με είδε ο Μίλτος, που έπινε καφέ με  γνωστούς φίλους,  έσπευσε και μού είπε ότι κατά πάσα πιθανότητα θα είναι υποψήφιος βουλευτής  στην Α΄ με τη Νέα Δημοκρατία, την οποία ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και της οποίας ήταν ιδρυτικό μέλος!  Από τότε η πορεία του Μιλτιάδη Έβερτ ως βουλευτή, υφυπουργού, υπουργού, συγγραφέα και προέδρου της Νέας Δημοκρατίας είναι γνωστή, με άγνωστη ίσως τη λεπτομέρεια ότι «πρωτοπαλλίκαρό» του, κοντά του, ήταν πάντα ο Δημήτρης Σιούφας, ο οποίος από το 1975 μέχρι το 1982, ήταν και εκ των εκδοτών του περιοδικού «Νέα Πολιτική». Επίσης, γνωστή είναι η πορεία και του Δημήτρη Σιούφα ως πιστού και πολύτιμου στην αρχή συνεργάτη του Μιλτιάδη Έβερτ, ως δικηγόρου, ως βουλευτή, ως υφυπουργού, ως υπουργού και ως προέδρου της Βουλής.

Κλείνω το σημείωμα αυτό – κατάθεση ψυχής με την επισήμανση ότι και οι δύο φίλοι μου, ο Μιλτιάδης Έβερτ και ο Δημήτρης Σιούφας, ουδέποτε μού ζήτησαν, κι όταν ακόμα ήμουν διευθυντής εφημερίδων, να τους «προβάλλω», ως υφυπουργούς ή υπουργούς,  με συνεντεύξεις ή παραπολιτικά σχόλια. Ποτέ!