Χρήστος Σπ. Ζώγας: Ο γλυκύς ρομαντικός, ο σκληρός σατιρικός, ο γνήσιος Ριμένος και μέγας υμνωδός

Ο γλυκύς ρομαντικός, ο σκληρός σατιρικός, ο γνήσιος Ριμένος και μέγας υμνωδός της προσφοράς των προγόνων του στο έθνος  ποιητής από την Παλαιομάνινα

Αντίδωρο ψυχής για την πνευματική συνεργασία του με τον εκλιπόντα  από τον Δημήτρη Στεργίου

Κώστας Κουτουβέλης: «Ο χρήστος Ζώγας ήταν ένας μεγάλος σύγχρονος ποιητής»

Του Δημήτρη Στεργίου *

Μόλις πριν από λίγες ημέρες πληροφορήθηκα για τον θάνατο του δεύτερου, μετά τον Βασίλη Νάκα, μεγάλου  ποιητή από την Παλαιομάνινα, του Χρήστου Σπύρου Ζώγα. Δεν με ενημέρωσε κανείς για το θλιβερό αυτό γεγονός. Η επικοινωνία μας ήταν τακτική μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Ήταν μια ζεστή, ανθρώπινη επικοινωνία, γεμάτη από προβληματισμούς για τα ολοένα πληθυνόμενα κακώς κείμενα στη χώρα, η οποία, σε μερικές περιπτώσεις, μεταφερόταν σε στίχους, σε ποιήματα, τα οποία πάντα μού έστελνε.

Δεν γνώριζα  τον Χρήστο ή, καλύτερα, δεν θυμόμουνα ότι ο (αείμνηστος κι αυτός) συμμαθητής μου στο Δημοτικό Σχολείο της Παλαιομάνινας Βασίλης είχε μικρότερο αδερφό, τον Χρήστο. Η γνωριμία και η επικοινωνία άρχισε από την κυκλοφορία του πρώτου φύλλο της εφημερίδας «Παλαιομάνινα» (Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2009), όταν μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου εξέφρασε τη χαρά του και τα συγχαρητήριά του για την πρωτοβουλία αυτή. Τότε μού είπε ότι είναι αδερφός του Μήτσου και του συμμαθητή μου Βασίλη Σπύρου Ζώγα.

Από τότε επικοινωνούσαμε συνεχώς με τον Χρήστο. Και ως αντίδωρο της εκτίμησης προς εμένα μού έστελνε εκπληκτικά επίκαιρα ποιήματα. Δεν ήθελε να τον αποκαλώ ποιητή, παρά μόνο στιχουργό, στιχοπλόκο. Όμως ο Χρήστος δεν ήταν μόνο ποιητής, ήταν μεγάλος ποιητής, σεμνός ποιητής. Έγραφε ποιήματα όχι για δική του ικανοποίηση, αλλά για τους άλλους και, κυρίως, σχολιάζοντας την επικαιρότητα. Ναι, ο Χρήστος ήταν ένας έμμετρος σχολιαστής της καυτής ελληνικής επικαιρότητας. Όταν έβλεπε να ποδοματούνται ιερά και όσια γινόταν… Σουρής, όταν αισθανόταν υπερήφανος για τις ρίζες γινόταν … Απόλλων, όταν τον κυρίευαν οι αναμνήσεις γινόταν ένας γλυκός … Όμηρος που έβαζε τους ήρωές του να αναζητούν και να επιθυμούν την επιστροφή τους στην Ιθάκη.

Ο Χρήστος μού έστελνε όλα αυτά τα ποιήματα, τα οποία δημοσίευα  στην εφημερίδα «Παλαιομάνινα». Ως φόρο τιμής, αναδημοσιεύω στη συνέχεια, ως στέφανο, με τη μορφή ραψωδίας μερικά από αυτά εις αιωνίαν μνήμην. Θα προτάξω ένα ποίημά του προς τον γράφοντα, μιαν έμμετρη αυθόρμητη χαρά και ικανοποίηση που ένιωσε διαβάζοντας ένα άρθρο μου στην εφημερίδα «Παλαιομάνινα» για τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου, Φυσικά, δεν δημοσιεύσα το ποίημά αυτό στην εφημερίδα, διότι ήταν μια προσωπική και όχι δημόσια αναφορά:

Μια θαυμάσια ρεαλιστική περιγραφή

Αγαπητέ Δημήτρη, με τη σπάνια πέννα,

με συγκίνησε η εξαίρετη περιγραφή,

της γιορτής του Αγίου Γεωργίου από σένα,

καθώς κι αυτή για την παραποτάμια διαδρομή.

Απ’ τις καλύτερες είναι αναμνήσεις

των παιδικών μας χρόνων,

πώς! νοερά  πίσω να μην γυρίζεις

στη μαγεία αυτών των χώρων.

Νοσταλγώ όμως και την αγνότητα του κόσμου,

που ίδια ήταν με την ομορφιά της φύσης ,

όλα τούτα αναλλοίωτα εντός μου,

σε μια σωστή παιδεία καταλύτης.

Σπουδαία επίσης η αναφορά σου

αφιέρωμα στο Ρήγα Φεραίο,

που η Ελλάδα ήταν η καρδιά του,

ο πατριωτισμός του απαντά σε κάθε ανεκδιήγητο ακραίο.

                                                (Αθήνα 30 Απριλίου 2011)

Ελληνόβλαχος ή Καραγκούνης

(Σημείωση: Μετά τις  αντιδράσεις μου στις συνεχιζόμενες πλάνες, επικίνδυνες θεωρίες και ύβρεις για τους προγόνους μας του δασκάλου Αντώνη Βασιλείου στο επίμαχο  βιβλίο του, όπου χαρακτηρίζει τους Ριμένους της Ακαρνανίας ως Βλαχοκαραγκούνηδες και εξελληνισθέντες Αλβανούς, ο αείμνηστος ποιητής Χρήστος Ζώγας, διαβάζοντας όλα αυτά, ως σύγχρονος  Σουρής,  δημιούργησε έμμετρη απάντηση με το ακόκλουθο, υπό τον τίτλο «Ελληνόβλαχος ή Καραγκούνης», ποίημά του, με το οποίο χαρακτηρίζει το βιβλίο του κ. Βασιλείου ως «αερολόγημα»):

O Βλάχος είναι ορεσίβιος,

 ο Καραγκούνης πεδινός,

 δεν είναι οι δυο ταυτόσημοι ο (ίδιος),

 καθόλου προφανώς.

Ο ισχυρισμός της ταύτισης,

 λογική πρωτοφανής,

 αποκρούει το ενδιαφέρον της ανάγνωσης,

 ενός συγγράμματος, ευθύς εξ υπαρχής.

Δεν είν’ αυτό το πόνημα,

 έρευνας βαθιάς καρπός,

 παρά ένα αερολόγημα,

 στη γνώση δεν δίνει φως.

Ως αναγνώστες δικαιούμεθα,

 γνώμη να έχουμε σαφώς,

 άλλωστε διερωτώμεθα,

 της ανάγνωσης ποίος ο σκοπός.

Κι ορθή γνώμη σχηματίζεται,

 δια της πειθούς,

 όταν η δεύτερη στηρίζεται,

 ακραιφνώς επί του αληθούς.

Αλλιώς καταδικάζεται,

 ως προσωρινή,

 στην πορεία χάνεται,

 δεν έχει πια ζωή.

Και το καινούργιο σύγγραμμα,

 που διαφημίζεται φρονώ,

 από τα ολισθήματα,

 θα πέσει στο κενό.

Το καπνομάζεμα

(Σημείωση: Και το παρακάτω ποίημα, με εκπληκτικούς στίχους ,  υπό τον τίτλο «Το καπνομάζεμα», του ταλαντούχου ποιητή Χρήστου Ζώγα  δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παλαιομάνινα» )

Απ’ τ’ άγρια χαράματα,

με την Πούλια οδηγό

και ταχύ το βάδισμα,

για του καπνού το μάζεμα

ξυπνούσαν στο χωριό.

Πριν βγει ο ήλιος και ζεστάνει

το καπνόφυλλο γιατί,

τη φρεσκάδα όταν χάνει,

μαραμένο το κοτσάνι,

δύσκολο ήταν να κοπεί.

Πριν απ’ τα χαράματα

με το φως του φεγγαριού,

σα μηχανή τα δάχτυλα

κόβανε στο μάζεμα

τα φύλλα του καπνού.

Κι έβγαινε ήχος ρυθμικός

στη σιγαλιά της νύχτας,

μαζί ακούγονταν κι αυτός

του γρύλλου ο ερωτικός,

του τριζονιού, κατά της νύστας.

Άντε να βελονιαστεί

συνήθως  ένα ένα,

καλά ν’ αρμαθιαστεί,

με μόχθο κοντολογίς πολύ,

έφθανες στο τέρμα.

Καταμεσής, την άνοιξη

κι όλο το καλοκαίρι,

η έγνοια κει αδιάκοπη,

με το άγχος η εξέλιξη,

στο τέλος τι θα φέρει.

  

Που θα’ ρχόταν ο μεσίτης

να κοιτάξ’ να εκτιμήσει,

ο μεσάζων ο αγύρτης,

τη σοδειά αν θα πουλήσεις,

με τιμή, που κείνος θα ορίσει.

                                                  

«Η Ακαρνανία»

Του Αργυροδίνη Αχελώου δυτικά

μέχρι τις ακτές του Ιονίου,

στη γη των Ακαρνάνων κάποιος περπατά,

θεατής ποικιλόμορφου τοπίου.

Δύσβατα, στις κορφές σχεδόν γυμνά

τα δικά της τ’Ακαρνανικά δεσπόζουν όρη,

με την εικόνα ν’αλλάζει ξαφνικά

στις παρυφές, με πράσινο βοσκολίβαδα και χλόη.

Βόρεια απ’το Άκτιο αρχινά,

τη Βόνιτσα, Αλυζία, Αμφιλοχία,

στο άλλο άκρο της προχωρώντας χαμηλά,

στων Οινιάδων φθάνουμε την Πολιτεία.

Στου Ασπροπόταμου τις εκβολές

με τη χλωρίδα και πανίδα,

όπου οι νήσοι Εχινάδες δεν απέχουνε κι αυτές,

στο οικοσύστημα στολίδια.

Απέραντοι υδρότοποι ενδημικά υδρόβια πουλιά

στις θαμνώδεις αμμοθίνες ζούνε,

από την εποχή του «Ολοκαίνου» διαχρονικά,

αλκυόνες στις όχθες, στο Δέλτα πετούνε.

Αλλά και ενδιάμεσα της διαδρομής,

αξιόλογα μνημεία θενα δούμε,

στη «Μητρόπολη» στην αρχαία «Σαυρία» ευθύς,

στην εμπασιά της Παλαιομάνινας αν βρεθούμε.

Ακαρνανία χώρα των πολεμιστών,

αψηφώντας τον κίνδυνο στη μάχη,

των σιδεροφορούντων ανδρών,

ηρώων κλεφτών κι αρματωλών

στην πρώτη γραμμή με τον Καραϊσκάκη.

(Αθήνα 31 Ιουλίου 2011)

Η συγκομιδή του βελανιδιού

Προτού η μέρα καλά να χαράξει

το χωριό βρισκόταν ήδη στο πόδι,

βελανίδι με δροσιά να τινάξει

πριν το λιοπύρι γερά να φουντώσει.

Όλα τα δένδρα σχεδόν μετρημένα

τεμάχιο του όλου είχ’ο καθένας,

αρμονικά μ’επεισόδιο κανένα

μόνο με Ζαβιτσάνους, καβγάς συνέβη ένας.

Κάποιοι ήταν σωστοί ακροβάτες

στο δένδρο σαν να’ταν στο χώμα πατούσαν,

στων κλαδιών μπορούσαν,έως τις άκρες

να φθάσουν, πολλές φορές τραγουδούσαν.

Στο μάζεμα ο κόπος μάλλον πιο λίγος

το μόνο εμπόδιο θα λέγαμ’εδώ,

η φλομίδα κι ο άγριος πρίνος

η φυλλωσιά του κεντρί κοφτερό.

Στο τέλος ερχόταν μία η άλλη

το χρέος βραχνάς ποτέ κερδισμένος,

δράμι γινόταν η οκά στον μπακάλη

κι όμως ήσουν ευχαριστημένος.   

Τα εύσημα των οίκων……

(Σημείωση: Πρόκειται για ένα ανελέητο πολιτικό σατιρικό ποίημα)

Εύσημα κιόλας  παίρνουνε

για πρωτόγνωρα μέτρα βάρβαρα,

λαού κατάρες πέφτουνε

απ’ τη Κρήτη μέχρι τ’ Άβδηρα.

Ανακόλουθοι στα λόγια

που μας λέγαν μέχρι χθες,

πως θα κτίσουνε ανώγεια

και μας φέραν συμφορές.

Με (ΘΑ) πολλά ελπιδοφόρα

ότ’ υπάρχουν τα λεφτά,

άλλα αντ’ άλλων λένε τώρα

τι τερτίπια είν’αυτά.

Ο Λοβέρδος με τα ΔΕΝ

θεατρίνος ήταν στα κανάλια,

με μάτια δήθεν ότι κλαιν

για ταμεία που αι άδεια.

Έτσι ν’ ακρωτηριάσει

συντάξεις έως πενιχρές,

αυτοί που έχουνε ρημάξει

του λαού τις εισφορές.

Τον Πάγκαλο απολαύσαμε

σε κάτι κωμικοτραγικό,

πως μαζί  τα φάγαμε

τα λεφτά  με το λαό.

Τέλος δεν έχ’ ο εμπαιγμός

και που αυτό θα φθάσει,

το  <<ουδείς εκών κακός>>

λεχρίτες απαλλάσσει.

Αφιέρωμα στον ποιητή

(Σημείωση: Ιδού το μεγαλείο! Ποιητής κάνει αφιέρωμα στον ποιητή Βασίλη Νάκα)

Ποιος δεν θυμάται από μας

τον ποιητή Βασίλη Νάκα,

που στίχους έφτιαχνε μεμιάς

στο καφενέ στη στράτα.

(μεστούς) μ’ οστά και σάρκα.)

Φλέβ’ αμιγώς ποιητική

Χαρτί και πέννα το μυαλό του,

Θυμοσοφία  λαϊκή

λίγα χρόνια το σκολειό του.

Ήταν εκείνος ο σεμνός

ο τύπος ο μειλίχιος,

δεν ήταν ο Σικελιανός

αλλά, υπό άλλες συνθήκες ίσως.

Ας θυμηθούμε τις στιγμές

σε ώρα  απαγγελίας,

είναι απ’ ς αθιβολές

τις πιο ευχάριστες που λες,

οποιασδήποτ’ηλικίας.

ΟΙ ΣΤΥΛΟΒΑΤΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

 Έλληνες Βλαχόφωνοι του έθνους στυλοβάτες,

εμπνευστές της Επανάστασης πολύ πριν το είκοσι ένα,

λόγιοι, διδάσκαλοι του γένους, ευεργέτες,

απλό ξεφύλλισμα της ιστορίας, πείθει τον καθένα.

.

Με πρώτη τη θρυλική, ιστορική μορφή του Ρήγα,

του οραματισθέντος πολυεθνικού στα Βαλκάνια κράτος,

με του Ανάχαρση τα διδάγματα έχοντας ως πυξίδα,

ελεύθερος ο Ελληνισμός,πολιτισμού ξανά να γίνει φάρος.

.

 Τεράστια η προσφορά κι άλλων του γένους διδασκάλων,

του Τζαρζούλη Νικολάου και Νεκταρίου Τέρπου,

της Μοσχόπολης πνευματικών ανδρών μεγάλων,

διαφωτιστές, του Ελληνισμού του σκλαβωμένου.

.

Η ποίηση μας παραπέμπει στον Κρυστάλλη,

στον Ζαλοκώστα, στον Βαλαωρίτη,

οι εθνικές ευεργεσίες,στον Αβέρωφ στον Σίνα τον Αρσάκη,

που εναντίον τους προπαγανδίζουν ανθέλληνες γραικύλοι.

.

(Αθήνα 10 Ιουνίου 2011)

ΣΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΤΟ ΚΟΥΡΕΙΟ

 (Σημείωση: Πρόκειται για ιερές αναδρομές στην καθημερινή ζωή πριν από μερικά χρόνια. Η αναφορά στο σημαιοφόρο, σε φωτογραφία στο Κουρείο του πατέρα μου και του αδερφού μου Αριστοτέλη, δηλαδή σε μένα, καταδεικνύει την ιδιαίτερη εκτίμηση του ποιητή προς τον γράφοντα)

Στου Αριστοτέλη το κουρείο,

 του δεξιοτέχνη το ψαλίδι έβγαζε φωτιά,

 σοβαρότης και κομψό αστείο,

 υπήρχε κι αρχοντιά.

Μια φωτογραφία πάν’ απ’ τον καθρέπτη,

 καύχημά του ήταν, χαίρονταν πολύ,

 το σημαιοφόρο μαθητή να βλέπει,

 με αγάπης λόγια να τον επαινεί.

Οι γεροντότεροι κι αυτοί ερχόταν,

 την κόμην των να περιποιηθούν,

 πόσο ωραίο ήταν όταν,

 άρχιζαν να συζητούν.

Κάτι για τον Αποστόλη Νάκα,

 τον αείμνηστο, για μια στιγμή,

 πως είχε λέγανε σπιρτάδα,

 ρητορεία φυσική.

Πως σ’ αίθουσα δικαστηρίου,

 είχ’ αντιπαρατεθεί,

 με δικηγόρο που λεξιλογίου,

 χρήση έκαν’ απρεπή.

Έτυχε με τον Κορδόση Πάνο,

 μεταστάς είναι κι αυτός,

 ο σεβασμός μας υπεράνω,

 όμως αληθές το γεγονός.

Προσπάθησε να τον μειώσει,

 με αιχμές προσβλητικές,

 ο Ελληνόβλαχος δεν έχει του αντικειμένου γνώση,

 ψεύδεται, μη τον ακούτε κύριοι δικαστές.

Η απάντησης εδόθη,

με οξύτατο θυμό,

 ό,τι έπρεπε ειπώθη,

 κι δικηγόρος ανακάλεσε γι’ αυτό.

                                                            Η βελανιδιά

(Σημείωση: Παραθέτω στη συνέχεια, δύο άλλα ποιήματα του Χρήστου που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «Παλαιομάνινα. Ο εκπληκτικός ποιητής από την Παλαιομάνινα έζησε μέσα στο βελανιδοδάσος, απόλαυσε τις υπέροχες ομορφιές της φύσης και τη μοναδική γοητεία του ευλογημένου αυτού τόπου και τη μοίρασε σε όλους μας με το ποίημά του υπό τον τίτλο «Η βελανιδιά»)

Σε δάσος βαλανιδιάς περπάτησα,

από μικρό παιδί,στον τόπο που γεννήθηκα,

πολλές εικόνες στο μυαλό μου κράτησα

κάποιες φορές αναρριχήθηκα.

Το μαγικό των φύλλων της το θρόισμα

άκουσα στον απέραντο δρυμώνα,

στρογγυλόκορφα δέντρα είδα ώριμα

ηλικίας που περνούν πολύ και τον αιώνα.

Κλαδιά γερά πλατιά μακριά’πλωμένα,

που πάνω τους ξαποστάζουν, διάφορα πουλιά,

μ’αντίσταση γιγάντια γρανιτένια,

στις θύελλες τους ανέμους τη φωτιά.

Βαλανιδιά συχνά στη γη πεσμένη,

θύμα κάποιου υλοτόμου φονιά,

των καρπών η αξία μειωμένη

τόσο δεν σε υπολογίζουν τώρα πια.

Στου ανθρώπου κόντρα την αναλγησία,

η κίσσα παραμένει πιστή σου αρωγός,

τ’όφελος για κείνη για σένα ευεργεσία,

τους σπόρους σου στο ξέφωτο,μεταφέρει συνεχώς.

Γιατ’είσαι δέντρο κατεξοχήν φωτόφιλο,

για την ανάπτυξη,του ήλιου χρειάζεσαι το φως,

στον ίσκιο οι σπόροι σου αν πέσουνε ανώφελο,

μαραίνονται δεν ευδοκιμούνε δυστυχώς.

Βαλανιδιά μας, όπως και να γίνει,

πάντα να ξέρεις στο προσκήνιο θα μείνεις,

εύκολη στη φύτευση, ο σπόρος σου δεν κοστίζει,

για την αναδάσωση, το δέντρο το σωτήριο θα γίνεις.

Η συγκομιδή του βελανιδιού

(Σημείωση: Επίσης, ο Χρήστος  έχει γράψει και ένα άλλο ποίημα που αφορά τη συγκομιδή του βελανιδιού. Χαρείτε το):

Προτού η μέρα καλά να χαράξει

το χωριό βρισκόταν ήδη στο πόδι,

βελανίδι με δροσιά να τινάξει

πριν το λιοπύρι γερά να φουντώσει.

Όλα τα δένδρα σχεδόν μετρημένα

τεμάχιο του όλου είχ’ο καθένας,

αρμονικά μ’επεισόδιο κανένα

μόνο με Ζαβιτσάνους, καβγάς συνέβη ένας.

Κάποιοι ήταν σωστοί ακροβάτες

στο δένδρο σαν να’ταν στο χώμα πατούσαν,

στων κλαδιών μπορούσαν,έως τις άκρες

να φθάσουν, πολλές φορές τραγουδούσαν.

Στο μάζεμα ο κόπος μάλλον πιο λίγος

το μόνο εμπόδιο θα λέγαμ’εδώ,

η φλομίδα κι ο άγριος πρίνος

η φυλλωσιά του κεντρί κοφτερό.

Στο τέλος ερχόταν μία η άλλη

το χρέος βραχνάς ποτέ κερδισμένος,

δράμι γινόταν η οκά στον μπακάλη

κι όμως ήσουν ευχαριστημένος.   

Η ΠΕΡΙ ΚΑΛΛΟΥΣ ΚΡΙΣΗ

Στην περί κάλλους κρίση

της έριδος το μήλο

για τη γυναίκα θρύλο;

θα δοθεί στην Αφροδίτη.

Κάνοντας τη συμφωνία

ο Πάρις και η Αφροδίτη

το μήλο αυτός να της χαρίσει

μίας πυρκαγιάς!χειρονομία.

Και ως του έρωτος θεά η Αφροδίτη

από τη μεριά της

τη βοήθεια να προσφέρει τη δικιά της

η Ελένη τον Πάρη σφόδρα ν' αγαπήσει.

Κι από κει και πέρα

ο κεραυνοβόλος έρωτας αρχίζει

απ' τη σπίθα φλόγα θ' αναδύσει

και η υφαρπαγή μια μέρα.

Όμως και μεταξύ των θεών το πείσμα

συνάμα θα προκύψει

καθώς η Ήρα την πλάνη θα γνωρίσει

θα το ανταποδώσει,με μεγάλο πλήγμα.

Ο Πάρις θα πληρώσει

κι αντί για την ατόφια Ελένη

στην Τροία ένα φάσμα της θα έχει

μιας νεφέλης τον έρωτα θα νιώσει.

12-11-2016

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

Η σιωπή είναι χρυσός

όχι όμως σιωπώντας εντελώς

είναι απαράδεκτο

να σε ταπεινώνουν

να σε εξοντώνουν

κι εσύ στης σιωπής,το ύφος το αδιάφορο.

Πράσινο τους δίνεις φως

ως ένας άγνωμος,της καταδίκης σου τροφός

πολίτης απολίτικος

το λιγότερο πάει μια επταετία

που σε εμπαίζει σ' αυτή την Πολιτεία

ο κάθε πολιτικός ταγός στην τραγωδία ασυγκίνητος.

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

αλυσίδα η μετάβαση

συνεπείς και απαρέγκλιτοι

στις γνωστές τις προσταγές

κι οι προθέσεις τάχατες καλές

κι όλο γινόμαστε φτωχότεροι.

23-11-2016

ΙΚΕΣΙΑ ΠΡΙΑΜΟΥ

Πένθος στην ερειπωμένη Τροία

τον Έκτορα θρηνεί

τον φιλόπατρι με ανδρεία

τον τρανό πολεμιστή.

Πέριξ του τύμβου του Πατρόκλου περιφέρει

και των τειχών τον Έκτορα νεκρό

ο Αχιλλέας σέρνει κι εκδηλώνει

το μίσος του το τρομερό.

Του Τρώα που δεν επτοήθη

μαζί του ν’ αναμετρηθεί

μ’ αυτόν τον πρώτο ήρωα στη φήμη

για της ρώμης την υπεροχή.

Νύκτωρ,ο Πρίαμος θα διασχίσει

το Ίλιον με άρμα και δη ολοταχώς

στον Πηλείδη τη σορό του γιου του ν’ ανακτήσει

με ξόδι να τιμήσει σεπτώς.

Λύτρα αμύθητα προσφέρει

γονυπετής εκλιπαρεί

με το άλγος που τον συντροφεύει

και ξεσπά σε οιμωγή.

Και να! Που ράγισε η πέτρα

η καρδιά ενός αιμοσταγή

προς στιγμήν ηττήθηκε η έχθρα!

η συμπόνια δαμάζει την οργή.

Κι έδωκεν το σώμα του νεκρού συγκινημένος

κι ο άλλος του απεδείχθη εαυτός

πως κι ο πιο σκληρός αποδεδειγμένως

στην ψυχή του δεν είναι πάντα παγερός.

Τον πόλεμο ξορκίσανε κι οι δύο

ζώντας τις πιο μεγάλες συμφορές

μπρος στο γκρίζο το τοπίο

σε εικόνες μόνο θλιβερές.

26-11-2016

Η ΔΙΟΤΙΜΑ ΚΑΙ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ

H Διοτίμα γυνή σοφή εκ Μαντινείας

κι ο φιλόσοφος Σωκράτης

συζητήσεις μεγάλης διαρκείας

περί του έρωτος έκαμαν πολλάκις.

Για τη σημασία του εν γένει

στην κοσμογονία

και πως αυτόν εντέλει

να ορίσουν εν συντομία.

Τόσους ποιητές στον κόσμο

η γοητεία του έχει απασχολήσει

κι ίσως ένας υπερποιητής και μόνο

θα μπορούσε να τον προσδιορίσει.

Παραμένει Αίολη ακόμη

η διατύπωσή του

ενώ της φύσης οι νόμοι

ενσωματώνουν την ύπαρξή του.

Όμως αυτό που συγκινεί τον αναγνώστη

και το οποίο απ’ αυτούς ως έρως ορίσθη

είναι η σκέψη που διετυπώθη

που άναυδους! μας αφήνει.

Ότι:σε μία σχέση

ερωτική,εκείνος που θα φύγει

εννιά! φορές θα πρέπει να πονέσει

και μόνον τρεις εκείνος που θα μείνει.

Πως αυτό θα γίνει

ερώτημα μεγάλο

θέλει δεξιοσύνη

και ήθος δίχως άλλο.

04-12-2016  

    

Ισοπέδωση

(Σημείωση Κώστα Κουτουβέλη: Αλλά, έχει λόγο και για τα τεκταινόμενα, επίσης!)

Τώρα!ποιος μιλά για κεκτημένα

εργατικών αγώνων μιας ζωής

τώρα!στη σκλαβιά προσκυνημένα

στο πείραμα της επιβεβλημένης συνταγής.

Την ισοπέδωση απαθείς παρατηρούμε

δικαιωμάτων των πιο στοιχειωδών

που ως εξυγίανση την τραγωδία ετούτη θεωρούνε

των Ελλήνων τον εξανδραποδισμόν.

Όλα καταχωνιασμένα μες τη λήθη

λήθη,των κολάκων αρωγός των βδελυρών

εύγε!για τα χρηστά τα ήθη

των πολιτικών μας ταγών!

06-01-2017

10 Φεβρουαρίου 2017 

ΑΓΝΟΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΛΗΘΗ

(Σημείωση Κώστα Κουτουβέλη: Προφητικός, διορατικός, σκληρός για τον ελληνικό λαό, τον πάντα ευκολοπίστευτο και πάντα προδομένο», όπως έλεγε ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός)

Πόσο διαχρονική η ρήση,

ενός μεγάλου σοφιστή,

πως στην άγνοια και στη λήθη

ο δημαγωγός θα στηριχθεί.

Ουδείς μιλά για κεκτημένα,

τώρα ούτε για τα πιο απλά,

δικαιώματα, με το χρόνο ξεχασμένα,

ο λαός πεινασμένος κι ως συνένοχος? Σιωπά.

Από συναίσθημα δε συγχωροχάρτι,

στους υπαίτιους δίδουν αρκετοί,

στο κόμμα τους, την πατρίδα βάναυσα κι ας βλάπτει,

στο όνειδος! παραδόξως μένουνε πιστοί.

  25 Απριλίου 2017 ·

ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΘΑ ΣΤΑΥΡΩΘΕΙΣ

(Σημείωση Κώστα Κουτουβέλη: Μία ακόμα σκληρή σάτιρα  για τους «σωτήρες – σταυρωτές» μας)

Τί ψεύδος τι σκαιότης!

χρόνια λαέ αν το σκεφθείς

πως έρχεται τάχα η δική σου ολβιότης

πρώτα αφού θα σταυρωθείς.

Ως να είσαι ο αίτιος της κρίσης

και πρέπει μοναδικά να υποστείς

αγόγγυστα όλες τις στερήσεις

ως έκτιση ποινής.

Άρον-άρον αιμοδότης

να γίνεις να θυσιαστείς

για να σωθεί η δολιότης

πόσες φορές θα σταυρωθείς!

Και μοιάζει πολύ αστείο!!

πως απ' τα δικά σου λιγοστά

που σου αφαιρεί το λησταρχείο

η πατρίδα μας θα πάει μπροστά.

  

  Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ

(Σημείωση Κώστα Κουτουβέλη:  είναι και διαχρονικός, προέβλεψε τα σημερινά γεγονότα)

H προδοσία για το χρήμα

τον Ιούδα που βαραίνει

είναι πια στις μέρες μας ρουτίνα

μέχρι κι ευφυία!ας μη μας διαφεύγει.

Αφού το χρήμα κυβερνάει

Ιούδες και προδότες

το σύστημα γεννάει

μας λείπουνε οι πατριώτες.

Ο εμπαιγμός! Η υποκρισία!

τι αυτά σημαίνουν

δεν είναι προδοσία;

για το λαό που καταδυναστεύουν.

18-04-2017

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑ

( Σημείωση Κώστα Κουτουβέλη: αναφέρεται και στην αδιαφορία και εγκατάλειψη των αρχαιολογικών χώρων )

Πλάτωνος Ακαδημία!

του χώρου χρόνια, πλήρης απαξία

τετράποδα και δίποδα,μόνο τριγυρνούν

η αιδώς είναι δημοσία

σε μια απούσα πολιτεία

οι άρχοντες αδιαφορούν.

Πλάτωνος Ακαδημία!

θαμμένη εδώ η φιλοσοφία

τα σοφά διδάγματα

όλα τα περί παιδείας

τυγχάνουνε της ασεβείας

μνημεία και συγγράμματα.

15-05-2017

ΠΕΡΙ TOY NEOY ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

(Σημείωση Κώστα Κουτουβέλη: Αναφέρεται στην Εταιρεία Φίλων των Μνημείων της Παλαιομάνινας )

Εγκάρδια είναι όλων η ευχή,

η ομόνοια η θέληση να φέρει,

νέου Συλλόγου την αρχή,

η λογική να πρυτανεύσει.

Η ύπαρξη του παλαιού,

έχει πολλά να μας διδάξει,

τα έργα ομιλούν αυτού,

είθε! Το πνεύμα του να άρχει.

Κάνοντας μια περιμετρική,

ανασκόπηση του χωριού μας,

είναι παντού και υπαρκτή,

η δράση η πολιτιστική,

δεν διαφεύγει του ματιού μας.

Ας αποδώσουμε λοιπόν! Τον έπαινο,

προσηκόντως, σ’ όποιους αυτό ανήκει,

σήμερα κι όχι αύριο,

ας δούμε την παρακαταθήκη.

Χρήστος Σ. Ζώγας

 *Δημοσιογράφος – συγγραφέας από την Παλαιομάνινα. Πρώην διευθυντής Σύνταξης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και της «Απογευματινής», πρώην διευθυντής του «Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής», στέλεχος και αρθρογράφος στις εφημερίδες «Τα Νέα» και «Το Βήμα» επί τριάντα χρόνια»