Γιατί, τελικά, … αξίζει να ασχολούμαστε με «πέτρες» ;

Από το αρχαιότερο ναυπηγείο στο κόσμο,  το  «Νεώριο» στις Oινιάδες,  το ορθογώνιο θέατρο στην Καλυδώνα, τα ανάγλυφα στην Αλυζία,  τον  ναός του Δία στη Στράτο και την  τοξωτή «Αυλόπορτα»  στην  Παλαιομάνινα  βλέπει κανείς «πέτρες»  σε ακροπόλεις, σε τείχη, σε πύργους, από τις οποίες μάλιστα πολλές είναι  σκεπασμένες από δέντρα, θάμνους και χορτάρια!

Του Γιώργου Π. Μπαμπάνη

Διερωτάται κανείς  ποια  σημασία μπορεί να έχουν όλα  τα παραπάνω και  πολλά ακόμη στο νομό μας - μέχρι και ο Παρθενώνας της Αθήνα έχει χαρακτηριστεί κι αυτός ως «πέτρες» !!!! -  όταν στη σημερινή  εποχή η τεχνολογία εξελίσσεται, η τεχνητή νοημοσύνη έχει μπει στη ζωή μας και ο καταναλωτισμός  «πάει  σύννεφο»  δίχως όρια;

Και πάλι διερωτάται κανείς:  Αλήθεια αξίζει κάποιος να ασχολείται με το παρελθόν και πόσο μάλλον με «πέτρες» που μόνο σε πολλούς από τους Νεοέλληνες   χαρακτηρίζονται ως πισωγύρισμα,  ενώ  σε πολλούς  ξένους και ντόπιους επισκέπτες και ξένους ερευνητές  φαντάζουν ως  απόλυτη ομορφιά  και πρόκληση για έρευνα, ανακάλυψη και ανάδειξη;

Κι όμως αξίζει!  Γιατί «γι΄ αυτά πολεμήσαμε»,  απαντάει ο στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης στα «Απομνημονεύματά του»  (1829-1850). Γράφει, λοιπόν, τα εξής:

«Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια

- φαίνονταν οι φλέβες, τόσην εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο,

τα ‘χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ' Άργος θα τα πουλούσαν κάτι

Ευρωπαίων· χίλια τάλαρα γύρευαν. [...]

 Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: «Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλαρα να

σας δώσουνε, να μη καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι' αυτά

πολεμήσαμε».

Ο  «γραφικός»  αρχαιολόγος Λάζαρος Κολώνας , πρώην προϊστάμενος της ΣΤ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων  και  πρώην γενικός διευθυντής του υπουργείου Πολιτισμού, αποκαλεί, δικαιολογημένως, την περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας “υπαίθριο μουσείο!  Πράγματι,  πρόκειται για μία περιοχή με τεράστια ιστορία και αρχαιολογικούς χώρους που θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί καλύτερα.  Στο πλαίσιο αυτής της αξιοποίησης η Αιτωλοακαρνανία θα μπορούσε να είχε αναπτυχθεί γενικότερα και να υποδεχόταν έναν σημαντικό αριθμό τουριστών που ενδιαφέρεται για αρχαιολογικό τουρισμό, όπως άλλες περιοχές της χώρας. Αν πάρουμε για παράδειγμα την περιοχή της Ηπείρου, όπου  σε συνεργασία με το σωματείο  «Διάζωμα»,  έχουν γίνει σημαντικές και συστηματικές προσπάθειες  για ανάδειξη  των αρχαίων θεάτρων και όχι μόνο με όπλο τους την Ιόνια Οδό.

Από την  εφημερίδα  «Καθημερινή»  ( 12.03.2018) και συγκεκριμένα  από  συνέντευξη που είχε δώσει ένας άλλος   «γραφικός»,  ο καθηγητής της Θεωρητικής Φυσικής Δρ. Δημήτρης Νανόπουλος με τίτλο το 2030 θα υπάρχουν φεγγαρόπαιδα , ς παραθέτω ένα απόσπασμα  γα προβληματισμό (και όχι προς αγανάκτηση):

  Στην Ελλάδα οι κλασικές σπουδές είναι το CERN του κόσμου

 Στην Ελλάδα οι κλασικές σπουδές είναι το CERN του κόσμου. Ο μεγάλος επιταχυντής νετρονίων όσον αφορά τις κλασικές σπουδές είναι κάτω από την ελληνική γη, και αυτό θα ’πρεπε να το είχαμε εκμεταλλευτεί χρόνια τώρα. Σε κάθε δρόμο της Αθήνας θα έπρεπε να υπάρχει ένα παράρτημα μεγάλων πανεπιστημίων απ’ όλο τον κόσμο.  Οχι μόνο από την Αμερική και τη Δυτική Ευρώπη. Και οι Κινέζοι έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για τις κλασικές σπουδές και την αρχαία Ελλάδα, και οι Ινδοί.

Εδώ θα έπρεπε να υπάρχει waiting list φοιτητών για να έρθουν και να διδαχθούν, π.χ. αρχαιολογία. Θα μπορούσαμε να ’μαστε το πνευματικό Μονακό του κόσμου. Κι ας αφήσουμε τις μεγάλες παραγωγές, να φτιάχνουμε αυτοκίνητα και τέτοια. Βέβαια, πρέπει να εκμεταλλευθούμε σωστά τον ορυκτό μας πλούτο και τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές. Αλλά εγώ θα σου μιλήσω γι’ αυτά που ξέρω. Είναι δυνατόν να μην επιτρέπεται η διδασκαλία κλασικών σπουδών στα αγγλικά – να το κάνουν τα πανεπιστήμια σχεδόν κρυφά; Ημαρτον, Θεέ μου. Πού ζούμε; Κι αυτό θα έβγαζε τεράστια κεφάλαια για να μπορούσε να κάνει άλλα πράγματα η χώρα. Γιατί να μην πηγαίνουν στα ελληνικά πανεπιστήμια χιλιάδες Ελληνες φοιτητές που φεύγουν στο εξωτερικό και να μην προσελκύουμε και δεκάδες χιλιάδες φοιτητές που θα ήθελαν να ’ρθουν στην Ελλάδα να σπουδάσουν αυτό που μόνο η Ελλάδα μπορεί να τους προσφέρει σε τέτοιο επίπεδο;

Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει κάποιοι καθηγητές των ελληνικών πανεπιστημίων που έχουν φέουδα και δεν θέλουν κανέναν να τους τα αγγίξει να προσγειωθούν στη νέα πραγματικότητα. Εδώ δεν δέχονται την αξιολόγηση. Αν είναι δυνατόν. Μιλάμε σοβαρά;

Κάθε χρόνο, τα 50 χρόνια που είμαι στο εξωτερικό, στα πανεπιστήμια, στο CERN κλπ., έχουμε αξιολόγηση. Γράφω εκθέσεις, αναλυτικά τι έχω παραγάγει, τι ομιλίες έδωσα, πώς πήγαν τα εργαστήρια και τα πειράματα. Κάθε χρόνο. Μέχρι 31 Ιανουαρίου θα πρέπει να γράψω τι έγινε τον προηγούμενο χρόνο. Και να το υποβάλω στο πανεπιστήμιο ή στα αντίστοιχα ερευνητικά κέντρα με τα οποία συνεργάζομαι. Δεν νοείται αλλιώς να προχωρήσουμε μπροστά.

Τελικά, τι πιστεύετε; Αξίζει να ασχολούμαστε με  «πέτρες» ; Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να ασχολούμαστε  για να «πάρουμε μερικούς με … τις πέτρες», μήπως γίνει η χώρα μας το CERN του κόσμου και το πνευματικό Μονακό…