Κατάθεση ψυχής ενός δημοσιογράφου και συγγραφέα

Ο Δημήτρης Στεργίου παρουσιάζει τον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», τα βιβλία του,  πρόσωπα και γεγονότα που έζησε από κοντά, κάνοντας ρεπορτάζ επί  40 χρόνια στις εφημερίδες «Το Βήμα», «Τα Νέα», τον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής» και την Απογευματινή»

Ομιλία του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην παρουσίαση του βιβλίου μου «Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος, 1981-2005» στην Στοά του Βιβλίου το 2005 (Συντονιστής της παρουσίασης ήταν ο Νίκος Χατζηνικολάου και παρουσιαστλες οι Σταύρος Λυγερός και Αθανάσιος Παπανδρόπουλος)

 Μαζί με τον καθηγητή, ακαδημαϊκό, διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, υπουργό και μετέπειτα πρωθυπουργό Ξενοφώντα Ζολώτα στην Τράπεζα της Ελλάδος  στις 8 Δεκεμβρίου 1978

Υποδοχή του πρώην πρωθυπουργού της Οικουμενικής Κυβέρνησης Ξενοφώντα Ζολώτα στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» για συνέντευξη , η οποία δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» ( 26 Ιουλίου  1990)

5. Με τον υπουργό Γάκια Παπαδημητρίου στο γραφείο του για τη συνέντευξη, η οποία δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» ( 30 Οκτωβρίου 1986)

 Στο γραφείο μου, στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και «Βήμα» στις 25 Οκτωβρίου 1995.

Στιγμιότυπο από τη βράβευσή μου, ως του καλύτερου δημοσιογράφου της χρονιάς, από τον Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών στις  13 Δεκεμβρίου 1993

Γόνιμη συζήτηση με τον ειλικρινή φίλο μου και συμφοιτητή μου  στο Πανεπιστήμιο (και οι δύο φτωχοί!) βουλευτή, υπουργό και στη συνέχεια Πρόεδρο της Βουλής Δημήτρη Σιούφα στο γραφείο του στη Βουλή.

 Με τον συμπατριώτη μας πολιτικό, ως υπουργό Σάκη Πεπονή στις 3 Ιανουαρίου 1989

Είχα την τύχη και την τιμή να συνεργαστώ με τον τελευταίο ίσως μεγάλο και πραγματικό εκδότη της χώρας μας επί πάνω από τριάντα χρόνια ανελλιπώς. Από την πρώτη στιγμή διαπίστωσα ότι δεν ήταν απλώς ένας μεγάλος δάσκαλος της δημοσιογραφίας, αλλά και άνθρωπος. Είχε αναγάγει τη δημοσιογραφία σε θεσμό, όλα (πάμπολλα) τα έντυπα του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, του οποίου ήταν πρόεδρος, σε πηγή σωστής ενημέρωσης, με πρωταρχικό στόχο το σεβασμό των αναγνωστών και την αξιοπρέπεια των συντακτών και όλων των εργαζομένων στο μεγάλο του εκδοτικό συγκρότημα.

Νηφάλιος στη σκέψη του, ήρεμος σε επισημάνσεις, ολιγόλογος και λιτός σε όλα, στο ντύσιμό του και στη διατροφή του. Τα σημειώματά του ήταν ιδιόχειρα, λιτά. Απεχθανόταν τα πολλά λόγια και τα μακροσκελή κείμενα. Ήθελε πάντοτε την ουσία το θέματος που ερχόταν προς συζήτηση. Και το κυριότερο: δεν έκανε ποτέ «λογοκρισία», δεν εγκαλούσε ποτέ κανένα συντάκτη ακόμα και για τα πιο σκληρά άρθρα που προκαλούσαν αντιδράσεις. Για το λόγο αυτό και όλοι οι συνάδελφοί μου στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», με το διευθυντή μας , τον κ. Γιάννη Μαρίνο, μεγάλο δάσκαλο και άνθρωπο, κάναμε «εύκολη» δημοσιογραφία, γιατί γράφαμε ελεύθερα, δεν βασανίζαμε τις λέξεις, αλλά κοιτάζαμε κατάματα μόνο τον αναγνώστη. Κι αυτό οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στον πρόεδρό μας, τον Χρήστο Λαμπράκη.

Προσλήφθηκα στο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ως συντάκτης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και αμέσως στη συνέχεια ως συνεργάτης στις εφημερίδες «Βήμα» και «Νέα» με μια σημαντική επισήμανση, που καταδεικνύει τη μεγαθυμία και το ενδιαφέρον τους προς όλους εργαζομένους στην εταιρεία του: από την πρώτη στιγμή με ενέταξε (για κοινωνική ασφάλιση) στο Ταμείο Συντάξεων Προσωπικού Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών – Θεσσαλονίκης ως συντάκτη των εφημερίδων «Το Βήμα» και «Τα Νέα». Αρχικά, σε όλη τη δεκαετία του 1970 μού είχε ανατεθεί η δημοσίευση στην εφημερίδα το «Το Βήμα της Κυριακής» μεγάλων οικονομικών και  κοινωνικών ερευνών μου , οι οποίες άρχιζαν από την Κυριακή και ολοκληρώνονταν την Παρασκευή. Επίσης, αργότερα, στη δεκαετία του 1990, πάλι στο «Βήμα της Κυριακής»,  δημοσιεύονταν σε ένα ολόκληρο δισέλιδο επίκαιρα οικονομικά άρθρα μου, σχόλια και αναλύσεις μου. Πολύ νωρίς, το 1977, με εισήγηση του διευθυντή μου κ. Γιάννη Μαρίνου μού εμπιστεύθηκε τη δύσκολη και απαιτητική θέση του αρχισυντάκτη του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και  στη συνέχεια του διευθυντή Σύνταξης, την οποία κατείχε έως τότε ένας άλλος μεγάλος συνάδελφος και άνθρωπος δημοσιογράφος, ο Γιώργος Τσαπόγας (αποχώρησε γιατί συνταξιοδοτήθηκε). Επίσης, από το τέλος της δεκαετίας του 1970 έως το τέλος της δεκαετίας  του 1990 (2000), ως στέλεχος της εφημερίδας «Τα Νέα» συμμετείχα σε όλες τις πρωινές  συσκέψεις για τον προγραμματισμό της ύλης της εφημερίδας και του (πρώτου στα δημοσιογραφικά χρονιά)  οικονομικού ένθετού της, μαζί με τον Παντελή Καψή, γιο του τότε διευθυντή των «Νέων» και μετέπειτα υπουργού κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Καψή. Την ίδια μακρά περίοδο εγκαινιάστηκε στα «Νέα»  η οικονομική στήλη «Η Άλλη Όψη», στην οποία δημοσιεύονταν οικονομικά σχόλιά μου  κάθε Πέμπτη (στην ίδια στήλη δημοσιεύονταν αργότερα, μετά την αποχώρησή μου,  οικονομικά σχόλια και του γιού μου Λεωνίδα Στεργίου, ως δημοσιογράφου επαγγελματία αρχικά στην εφημερίδα «Τα Νέα»). Στη δεκαετία του 1980, ο τότε διευθυντής και μεγάλος δημοσιογράφος – δάσκαλος Λέων Καραπαναγιώτης μού ανέθεσε να γράφω το κύριο άρθρο (με οικονομικό και κοινωνικό περιεχόμενο) στην εφημερίδα «Τα Νέα», υπό τον γνωστό τίτλο «Ριπές».

Μεγάλη τιμή και ευγνωμοσύνη και πολλές δημοσιογραφικές παρακαταθήκες μου άφησε ο αείμνηστος πρόεδρός μου Χρήστος Λαμπράκης.

Όγδοος στην επετηρίδα διευθυντικών στελεχών του ΔΟΛ

Η πρόσληψή μου στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», «Βήμα» και «Νέα» συνέπεσε σχεδόν με τη μετατροπή το 1970 σε ανώνυμη εταιρεία (το Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη Α.Ε.) της λειτουργούσας έως τότε εκδοτικής επιχείρησης των Χρήστου Λαμπράκη, Έλσας Λαμπράκη, Λένας Σαββίδη και Άννας Λαμπράκη και την εισφορά του συνόλου της περιουσίας της πιο πάνω ατομικής επιχείρησης.

Με τη συνεχή εποπτεία της νέας επιχείρησης από τον Χρήστο Λαμπράκη και τη σημαντική συνεργασία ακάματων συνεργατών και διευθυντών εφημερίδων και περιοδικών, ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη κατόρθωσε να αντιμετωπίσει γρήγορα (μικρά είναι αλήθεια) οικονομικά προβλήματα, τα οποία οφείλονταν κυρίως στην αποδυνάμωση του ελληνικού Τύπου από τη χούντα και, κυρίως, από τις αλλεπάλληλες ενεργειακές κρίσεις, που εξελίχθηκαν σε μόνιμες οικονομικές κρίσεις επί δεκαετίες. Η ανώνυμη εταιρεία, στη συνέχεια, ενδυναμώθηκε και παρουσίαζε κερδοφόρους ισολογισμούς, γεγονός που επέτρεψε να εισαχθεί το 1998 στο Χρηματιστήριο Αθηνών. Τότε έγινε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου κατά 1.050.000.000 δραχμές με την έκδοση 5.250.000 νέων μετοχών ονομαστικής αξίας 200 δραχμών και τιμής διάθεσης 3.500 δραχμών ανά μετοχή. Από τις νέες μετοχές 250.000 διατέθηκαν στο προσωπικό και συνεργάτες της εταιρείας. Το ίδιο έγινε και το 1999, όταν έγινε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου με κεφαλαιοποίηση αποθεματικών και καταβολή μετρητών ονομαστικής αξίας κάθε μετοχής 200 δραχμών και με τιμή διάθεσης 2.500 δραχμών. Σημειώνεται ότι από το σύνολο των μετοχών (30.300.000) το 1999 οι 300 διατέθηκαν σε επιλεγμένο στελεχιακό δυναμικό και συνεργάτες της εταιρείας, μεταξύ των οποίων και ο γράφων (ήταν οι μοναδικές μετοχές που απέκτησα ποτέ).

Όταν αποχώρησα το Δεκέμβριο του 2001 από το Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη Α.Ε. για προσωπικούς λόγους (κυρίως εξαιτίας της απαξίωσης του «πέμπτου παιδιού μου», του «Οικονομικού Ταχυδρόμου»!), ύστερα από συνεχή παρουσία και προσφορά άνω των 30 ετών, διαπίστωσα στο Ενημερωτικό Δελτίο για την εισαγωγή στο Χρηματιστήριο, ότι το 1998 και 1999 κατείχα την  έβδομη θέση στον πίνακα των ανώτερων διευθυντικών στελεχών του δημοσιογραφικού κλάδου με βάση τη σειρά προϋπηρεσίας και την δέκατη θέση στο σύνολο των ανώτατων και ανώτερων διευθυντικών στελεχών. Προηγούνταν (κατά σειρά)  οι Λέων Καραπαναγιώτης, Λεωνίδας Ζενάκος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Κώστας Μητρόπουλος, Γιάννης Μαρίνος, Μιχάλης Φακίνος, Σταύρος Ψυχάρης, Κώστας Ρεσβάνης, Βασίλης Νικολόπουλος.

Μετά την αποχώρησή μου το 2000 από τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (από τον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», τα «Νέα» και το «Βήμα» μετακινήθηκα στην «Απογευματινή» ως διευθυντής Σύνταξης και στον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής», αρχικά ως σύμβουλος έκδοσης και στη συνέχεια ως διευθυντής έως το τέλος του 2004, όταν και συνταξιοδοτήθηκα…

Ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» ως «θεσμός» και ο Γιάννης Μαρίνος

Με συγκίνηση και μεγάλη χαρά παρέλαβα πρόσφατα  το νέο βιβλίο που τιμητικά μού έστειλε ο  επί δεκαετίες διευθυντής του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» Γιάννης Μαρίνος υπό τον τίτλο «Ας προσέχαμε», το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαζήση. Κατ΄αρχάς, με συγκίνησε η αφιέρωσή του «Στον Δημήτρη Στεργίου, πολύτιμο συνεργάτη στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και πιστό φίλο». Ύστερα, με ενθουσίασε η πρωτοβουλία του να γράψει το νέο αυτό βιβλίο του.

Με τον Γιάννη Μαρίνο συνεργάσθηκα στενά και μοναδικά ως συντάκτης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» από το 1970 έως το 1977, όταν τότε με τίμησαν εκείνος και ο αείμνηστος πρόεδρος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη (ΔΟΛ) Χρήστος Λαμπράκης με την απόφασή τους να με αναδείξουν στη θέση του αρχισυντάκτη του περιοδικού. Ως αρχισυντάκτης συνεργάσθηκα σε σχεδόν ολοήμερη βάση με τον Γιάννη Μαρίνο έως την αποχώρησή του από τη διεύθυνση του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» το 1996. Δηλαδή, με τον Γιάννη Μαρίνο έζησα επί 26 περίπου χρόνια χαρές από επιτυχίες, αγωνίες και ανησυχίες για τη συνεχή βελτίωση και περαιτέρω καταξίωση του «Οικονομικού ταχυδρόμου» ως «θεσμού», όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο ίδιος ο Χρήστος Λαμπράκης σε ένα εισαγωγικό του σημείωμα στη μνημειώδη ειδική έκδοση για τα 60 χρόνια του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», η οποία κυκλοφόρησε στις  30 Απριλίου 1987, τις σκληρές προσπάθειες για οικονομική αυτοδυναμία και κερδοφορία του περιοδικού μας και, φυσικά, τη συνεχή δημοσιογραφική παρουσία και των δύο μας με άρθρα, αναλύσεις, έρευνες, ρεπορτάζ, σχόλια.

Επειδή ως αρχισυντάκτης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» διάβαζα προσεκτικά όλα τα άρθρα του κ. Μαρίνου, αλλά και όλη τη δημοσιογραφική ύλη που προωθούσα  για δημοσίευση. Υπάρχει μία λεπτομέρεια, η οποία ίσως να μην είναι ευρέως γνωστή: Ο κ. Μαρίνος με είχε τιμήσει με την προτροπή και παράκληση, απίστευτη για ένα διευθυντή περιοδικού ή εφημερίδας,  να διαβάζω τα άρθρα του και να τον ενημερώνω για τυχόν προσθήκες ή παρατηρήσεις πριν δημοσιευθούν. Επίσης, μια άλλη,  σπάνια για διευθυντή περιοδικού ή εφημερίδας, συμπεριφορά του κ. Μαρίνου ήταν εκείνη να συγκαλεί τα βασικά στελέχη του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και να διαβάζει σε σύσκεψη όσα άρθρα του θεωρούσε κρίσιμα ή σκληρά πριν δημοσιευθούν.

Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να ενθυμούμαι όλα τα άρθρα του Γιάννη Μαρίνου που δημοσιεύονταν επί τρεις  δεκαετίες περίπου στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στη στήλη «Η Άποψή μας» και σε άλλες σελίδες και να τα αποδελτιώνω, καταχωρίζοντάς τας στο Αρχείο μου.

Στο νέο βιβλίο του ο Γιάννης Μαρίνος εγκιβωτίζει σημαντικά άρθρα του με τις αυτονόητες επισημάνσεις,  έντονες προειδοποιήσεις και επίμονες προτάσεις  για την αντιμετώπιση της ολοένα σοβούσης, κυρίως, μετά το 1980, οικονομικής κρίσης στη χώρα μας.

Το νέο βιβλίο είναι μάλλον συνέχεια του προηγούμενου υπό τον τίτλο «Κοινός Νους», το οποίο κυκλοφόρησε πάλι από τις Εκδόσεις Παπαζήση το 1993. Ο τίτλος του βιβλίου του 1993  είναι ο ίδιος με εκείνο της εντυπωσιακής σε περιεχόμενο και αναγνωσιμότητα στήλης του στο «Βήμα» στη δεκαετία του 1990, της οποίας τα περισσότερα άρθρα αναδημοσιεύονταν στη συνέχεια και στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο». Τα κείμενα στη στήλη αυτή ο Γιάννης Μαρίνος υπέγραφε ως «Ένας Επαρχιώτης Εργαζόμενος Νέος» και για την «αντιγραφή» Γιάννης Μαρίνος .

Στο νέο βιβλίο του ο Γιάννης Μαρίνος  εξηγεί γιατί χρησιμοποιούσε τότε τη υπογραφή αυτή, τονίζοντας τα εξής: «Επαρχιώτης, διότι έχω στην Ερμούπολη της Σύρου το 1930, η μητέρα μου ήταν από τον Πύργο της Σαντορίνης και ο πατέρας μου από τη Ζάκυνθο. Εργαζόμενος, διότι υπήρξα και μάλιστα σκληρότατα από τα 12 χρόνια μου και συνεχίζω μέχρι σήμερα παρά τις οκτώ δεκαετίες που νε βαραίνουν.  Μόνον όποιος και μάλιστα στον ανταγωνιστικό ιδιωτικό τομέα προσλαμβάνει χωρίς παρωπίδες την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. Όσο για το επίθετο νέος, το πρόβλημα της ηλικίας ξεπερνιέται για μένα από το γεγονός ότι εξακολουθώ να αισθάνομαι νέος, μολονότι ο καθρέφτης και οι αντοχές μου με διαψεύδουν…».

Ο Γιάννης Μαρίνος τιτλοφορεί το νέο βιβλίο του «Ας προσέχαμε…». Και ίσως να είναι ο μόνος που δικαιούται να κάνει αυτή την προτροπή. Διότι την ίδια προτροπή, με εκκωφαντικές διαπιστώσεις, αγωνιώδεις προειδοποιήσεις και προτάσεις έκανε συνεχώς επί δεκαετίες ως δημοσιογράφος,  αρθρογράφος στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», το «Βήμα» και τα «Νέα», καθώς  είχε κι εκεί άλλη στήλη ως «Ποπολάρος», και συγγραφέας βιβλίων. Διότι, όπως επισημαίνει και στο εξώφυλλο του βιβλίου του, «όλα ήταν γνωστά, εδώ και τρεις τουλάχιστον  δεκαετίες, όσα κατέστησαν αναπόφευκτη τη σημερινή οικονομική και κοινωνική τραγωδία, που βιώνει η χώρα».

Είναι αλήθεια ότι στο νέο βιβλίο του ο Γιάννης Μαρίνος παραθέτει ένα ελάχιστο μέρος της αρθρογραφίας του και μάλιστα εκείνης που φιλοξενήθηκε στη στήλη «Κοινός Νους» στην εφημερίδα «Το Βήμα» στη δεκαετία του 1990, δύο σχετικά πρόσφατα στο «Βήμα» και τρία μόνο άρθρα του στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», τα οποία δημοσιεύθηκαν  στις 9 Νοεμβρίου του 1994,  στις 5 Δεκεμβρίου του 1991 και στις 28 Ιανουαρίου του 1999. Η καταχώριση όλων των άρθρων, των αναλύσεων και των συνεντεύξεων του Γιάννη Μαρίνου σε βιβλίο ίσως χρειαζόταν πολλούς … τόμους!

Επειδή ο Γιάννης Μαρίνος χαρακτηρίζει τα άρθρα του αυτά στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» κι εκείνα στο «Βήμα» δικαιολογημένα ως «κατάθεσης ζωής», αφού οι εξελίξεις  στην ελληνική οικονομία και την κοινωνία τον δικαιώνουν, ως αντίδωρο για τη νέα του προσφορά στην ενημέρωση, την ευγνωμοσύνη μου για όσα έκανε για μένα και την οικογένειά μου στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και τη χαρά και τη συγκίνηση πού μού προκάλεσε το νέο βιβλίο του, ας είναι  το σημείωμά μου αυτό, με την παράθεση στη συνέχεια, η  δική μου κατάθεση ψυχής, με την παράθεση στη συνέχεια, από το αρχείο μου,  μερικών τίτλων κύριων άρθρων του με σύντομο σχολιασμό, τα οποία  δημοσιεύθηκαν στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στην πιο ίσως κρίσιμη περίοδο της οικονομικής και πολιτικής ιστορίας της χώρας μας, δηλαδή την περίοδο 1986- 1989, δηλαδή πριν από την περίοδο του «Κοινού Νου» στο «Βήμα».

- «Λησμονείται το μόνο που χρειάζεται» (κύριο άρθρο για τις προβληματικές επιχειρήσεις,  το κλείσιμο ή την αποχώρηση από την Ελλάδα ξένων επιχειρήσεων και το κλείσιμο πολλών ελληνικών, το οποίο καταλήγει ως εξής: «Στην εποχή μας τα απλά πράγματα έχουν πάψει πια να κατανοούνται εύκολα. Γι΄ αυτό πρέπει να κάνουμε μια σοβαρή προσπάθεια . Για να καταλάβουμε…». Τεύχος  17 Ιουλίου 1986.

-«ΛΑΡΚΟ: Να δοθεί εδώ και αμέσως τώρα στην αυτοδιαχείριση των εργαζομένων».  Κύριο άρθρο όπου σχολιάζεται η επισήμανση του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου σε ομιλία του στη γιορτή της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ ότι «Η Ελλάδα του 2000 οφείλει και πρέπει να είναι η Ελλάδα  της αυτοδιαχείρισης».  Ήταν «μια πρόταση του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» ώστε να αρχίσουν επιτέλους τα λόγια τα γίνονται έργα» τόνιζε ο κ. Μαρίνος. Τεύχος  20 Νοεμβρίου 1986.

-Κάτω από την κορυφή του παγόβουνου του Νταβός ή πώς η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει Ελβετία». Κύριο άρθρο, το οποίο αναφέρεται στο συνέδριο του Νταβός και τις ελληνικές εξαγωγές και τις ξένες επενδύσεις και το οποίο συμπυκνώνεται στην ακόλουθη επισήμανση: «Κάποτε πρέπει να αντιληφθούμε ότι  για να αγοράζουν οι ξένοι τα προϊόντα μας  και για να φέρουν στην Ελλάδα τα κεφάλαιά τους πρέπει  να τους προσφέρουμε αυτό που εκείνοι χρειάζονται και ζητούν και όχι αυτό που εμείς έχουμε και θέλουμε». Τεύχος  19  Φεβρουαρίου 1987.

-«Αν τα παθήματα γίνονταν μαθήματα». Κύριο άρθρο το οποίο αναφερόταν στις αλλεπάλληλες σοβαρές ανατιμήσεις  στα τιμολόγια των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών για την κάλυψη των ολοένα διογκούμενων δημόσιων ελλειμμάτων και τις οδυνηρές επιπτώσεις στην οικονομία, τα νοικοκυριά και τον πληθωρισμό. Τεύχος 23 Απριλίου 1987. Σημειώνεται ότι, την ίδια ημέρα, ύστερα από 23 χρόνια, στις 23 Απριλίου του 2010, ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου παρέδωσε τη χώρα, στα νύχια της τρόικας και των Μνημονίων, ως αποτέλεσμα όλων αυτών των καταστροφικών οικονομικών πολιτικών, που εφαρμόσθηκαν κυρίως μετά το 1980.

-«Να αποβληθεί το καρκίνωμα του κομματισμού από τους συνεταιρισμούς». Κύριο άρθρο για το θλιβερό κατήφορο που είχε πάρει – και συνεχίζεται- ο θεσμός των γεωργικών συνεταιρισμών. Η διαπίστωση του άρθρου αυτή συμπυκνωνόταν στην ακόλουθη απορία: «Ας δούμε ποιοι τελικά εκλέγονται επικεφαλής των τριτοβάθμιων  συνεταιρισμών για να διαπιστώσουμε του λόγου το αληθές:  Από πού και ως πού δικηγόροι, δημόσιοι λειτουργοί ή επαγγελματίες πολιτευόμενοι μπορούν νόμιμα και ουσιαστικά να εκπροσωπούν  τα συμφέροντα των συνεταιρισμένων αγροτών και όχι αυτοί οι ίδιοι;». Τεύχος  6 Αυγούστου 1987.

-«Μήπως το διαβόητο πολιτικό κόστος αφήνει πια μόνη ελπίδα μας την παραοικονομία;». Κύριο άρθρο με το οποίο σχολιαζόταν  η βίαιη κατάργηση του προγράμματος σταθεροποίησης  της οικονομίας, το οποίο είχε ανακοινωθεί τον Οκτώβριο του 1985, από τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου στη Βουλή και η παραίτηση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στις 27 Νοεμβρίου του 1987. «Έτσι, μέσα στις Συμπληγάδες αυτές απωλέσθη αύτανδρος ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας  κ. Σημίτης και το επιτελείο του και μαζί με αυτόν ενδεχομένως ό,τι με τόσο κόπο και θυσίες (εκ μέρους κυρίως των εργατοϋπαλλήλων)», τονίζει ο κ. Μαρίνος. Τεύχος 10 Δεκεμβρίου 1987).

-«Η αντιμετώπιση της πρόκλησης του 1992 προϋποθέτει αγνόηση από όλα τα κόμματα του πολιτικού κόστους». Είναι αναδημοσίευση άρθρου του στο «Βήμα» της πρωτοχρονιάς του 1988 στη θέση του κύριου άρθρου του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», στο οποίο τονίζονταν, μεταξύ πολλών άλλων, τα εξής: «Είναι η ώρα της αλήθειας. Και θα πρέπει να λεχθεί από όλους τους πολιτικούς μας, έστω κι αν χρειασθεί να αποκαλυφθεί και στηλιτευθεί  το ψεύδος εκείνων που θέλουν  να την αποφύγουν. Έστω κι αν διακυβευθεί και το οποιοδήποτε πολιτικό κόστος». Τεύχος 21 Ιανουαρίου 1988.

-«Παραμένει ιερό και απαραβίαστο το δικαίωμα της  απεργίας και όταν σκοτώνει ανθρώπους;». Κύριο άρθρο σε μια περίοδο έξαρσης των απεργιών στη χώρα μας και καταστρατήγησης, όπως πάντοτε,  θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος. Το άρθρο αυτό συμπυκνώνονται στις ακόλουθες δύο απορίες: «Είναι δυνατόν να μιλάμε για δημοκρατία, όταν πλήθος από θεμελιώδεις  διατάξεις του Συντάγματος καταστρατηγούνται ωμά και ανοικτά, χωρίς να αντιδρά ούτε ο λαός, ούτε καν οι συνταγματολόγοι;». Η άλλη: «Μήπως ήλθε ο καιρός να σεβασθούμε ξανά, εκτός από την απεργία, και τα άλλα ατομικά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με ποταμούς αίματος  και ασφαλώς προηγούνται ιεραρχικά στις  ανθρώπινες αξίες;». τεύχος  28 Απριλίου 1988.

-«Όλοι αποφεύγουν να δουν, επιτέλους, ότι τα δημόσια ταμεία δεν έχουν λεφτά!».  Στο κύριο αυτό παρατίθενται συγκεκριμένα παραδείγματα συντεχνιών εκπαιδευτικών, αγροτικών συνεταιρισμών, δημόσιων υπαλλήλων, δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, αστικών συγκοινωνιών, προβληματικών επιχειρήσεων και άλλων, οι οποίες η μια μετά την άλλη είχαν καταπέσει με μανία σε άδεια δημόσια ταμεία ζητώντας αυξήσεις ή διατήρηση προνομίων με συνεχείς απεργίες. Παραθέτουμε δύο καίριες επισημάνσεις του κ. Μαρίνου στο άρθρο αυτό: «Συνδικαλιστές, κόμματα, απεργοί πιέζουν για μεγαλύτερες αυξήσεις και η κυβέρνηση δέχεται να υποκύπτει, έστω και εν μέρει, χωρίς κανείς τους να σκέφτεται ότι ήδη το έλλειμμα του δημόσιου τομέα υπερβαίνει το ένα τρισεκατομμύριο δραχμές».  Η άλλη επισήμανση: «Μήπως ήλθε η ώρα να προστατέψουν οι εργαζόμενοι τα ταμεία τους από το λαϊκισμό των παροχών και προς μη δικαιούχους και να αρχίσουν να κάνουν απεργίες για να μην  γίνονται περιττοί διορισμοί που εμποδίζουν τη βελτίωση των αποδοχών των ήδη απασχολουμένων;». Τεύχος  26 Μαϊου 1988.

-«Οι βλαβερές συνέπειες της κυριαρχίας των συντεχνιών στον ελληνικό δημόσιο βίο». Πρόκειται για ένα άρθρο, το οποίο, μαζί με άλλα, με σειρά  συγκεκριμένων παραδειγμάτων, αποτελεί ένα ανελέητο μαστίγωμα στη συνεχιζόμενη σύγχρονη ελληνική παθογένεια, η οποία, μαζί με άλλες στρεβλώσεις και δημοσιονομικές ανισορροπίες,  εξάρθρωσε την ελληνική οικονομία, διέλυσε τα ελληνικά νοικοκυριά και παρέδωσε τη χώρα και τους πράγματι εργαζόμενους βορά στην τρόικα. Τεύχος  4 Αυγούστου 1988.

-«Φορολογικό έγκλημα σε βάρος των αναξιοπαθούντων και υπέρ των φοροφυγάδων». Σε αυτό κύριο άρθρο  παρατίθενται και σχολιάζονται τρεις  ιστορίες φορολογικής τρέλας, στις οποίες συμπυκνώνεται η καταδίκη  της  ευδόκιμης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, της ατομικής φιλανθρωπίας, του αλτρουισμού, της αγάπης προς τον πλησίον, η ενθάρρυνση της αποκτήνωσης,  της σπατάλης, του καταναλωτισμού και της φοροδιαφυγής, όπως επισημαίνει ο κ. Μαρίνος. Τεύχος  1 Σεπτεμβρίου 1988.

-«Το ηθικό Βατερλώ της ελληνικής κοινωνίας». Σε αυτό το κύριο άρθρο ο Γιάννης Μαρίνος παραθέτει και σχολιάζει συγκεκριμένα παραδείγματα προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας σε μιαν εποχή κατά την οποία όλοι, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, δημοσιογράφοι, ασχολούνταν με το σκάνδαλο Κοσκωτά, για ανασχηματισμό, για το εκλογικό σύστημα που θα εφαρμοσθεί και όχι για ζητήματα ζωής ή θανάτου. «Η  σιωπή, οι υπεκφυγές και η σχεδόν παραίτηση που ζούμε σήμερα απέναντι στα απλά καθημερινά, ζωτικότατα εν τούτοις και πρωταρχικής σημασίας προβλήματα όλων των ανθρώπων και κυρίως των μη επωνύμων, οδήγησαν στο ηθικό Βατερλώ της κοινωνίας», επισημαίνει ο κ. Μαρίνος. Τεύχος 17 Νοεμβρίου 1988.

«Ζήτω η παρανομία. Αλλοίμονο στους νομοταγείς…» Σε αυτό το κύριο άρθρο του, ο Γιάννης Μαρίνος καταδεικνύει με δέκα συγκεκριμένα παραδείγματα, όπου παρουσιάζονται γνωστοί και επώνυμοι να παραβιάζουν καθημερινά το Νόμο και όχι μόνο δεν διώκονταν, αλλά  θεωρούνταν ότι ασκούν κεκτημένο δικαίωμα, έστω κι αυτό  είχε ως συνέπεια  καταστροφή ολόκληρων περιουσιών και αφαίρεση ζωών, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός, όπως σχολιάζει. Τεύχος 16 Φεβρουαρίου 1989.

«Τώρα που βούλιαξαν την οικονομία, όλα τα κόμματα να αναλάβουν και τις ευθύνες». Στο κύριο αυτό άρθρο ο Γιάννης Μαρίνος σχολιάζει τη δήλωση του τότε υπηρεσιακού υπουργού Οικονομικών καθηγητή  Γιώργου Αγαπητού ότι  τα δημόσια ταμεία δεν έχουν ούτε δραχμή για να πληρώσουν τους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων και των υπαλλήλων των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, των ληστρικών προβληματικών επιχειρήσεων, ενώ η Τράπεζα της Ελλάδος είχε αποφασίσει να  δεσμεύσει το 25% των καταθέσεων στις τράπεζες, σε βάρος, φυσικά, της  χρηματοδότησης του ιδιωτικού τομέα, των πράγματι εργαζόμενων και των συνεπών φορολογούμενων. Και τότε μάλιστα είχε προταθεί, όπως και συνεχώς από τότε έως σήμερα, η παύση πληρωμών, η οποία συνοδεύθηκε από έκπληξη, αγανάκτηση και ανησυχία! Και ο κ. Μαρίνος επεσήμανε, τότε, μεταξύ άλλων: «Αντί να γίνει στάση πληρωμών στο χρεοκοπημένο Δημόσιο, σφάζουμε τη χρυσότοκο όρνιθα (τις υγιείς ιδιωτικές επιχειρήσεις)  για να συνεχισθεί η συντήρηση του αντιπαραγωγικού και σπάταλου κράτους». Τεύχος 16 Νοεμβρίου 1989.

«Ενώ ο διεθνής πολιτικός χάρτης ανατρέπεται και ο 21^ος αιώνας προκαλεί, στην Ελλάδα … χτενιζόμαστε!». Στο κύριο αυτό άρθρο ο τότε διευθυντής του «Οικονομικού ταχυδρόμου» Γιάννης Μαρίνος σχολιάζει άπελπις  όλα αυτά που συζητούνταν και γίνονταν στην Ελλάδα, όταν η χώρα μας απουσίαζε εκκωφαντικά  από τα κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα που συγκλόνιζαν τον κόσμο και κυρίως την Ευρώπη. Τότε, όπως επισημαίνει, ο κ. Μαρίνος, όλοι στην Ελλάδα, πολιτικοί ηγέτες και δημοσιογράφοι θεωρούσαν ως πρώτο εθνικό θέμα το περιβόητο «ένα συν ένα», ενώ οι παραγωγικές τάξεις ματαίως  ζητούσαν  κάποια κυβέρνηση να αντιμετωπίσει με θάρρος και υπευθυνότητα την οικονομική κρίση, το Μινιόν καιγόταν από φωτιές και οι βιτρίνες καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας γίνονταν θρύψαλα! Τεύχος 23 Νοεμβρίου 1989.

Ο γράφων λαμβάνει συνεχώς συγκινητικά μηνύματα από εκατοντάδες παλιούς αναγνώστες του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», αλλά και νέους που απλώς τον έχουν ακούσει από παλιότερους με ευχαριστίες για την πολύχρονη προσφορά του στην οικονομική- και όχι μόνο ενημέρωση- και, κυρίως την περίτρανη δικαίωση της αρθρογραφίας του, των αναλύσεών, των προειδοποιήσεών του και των επίμονων προτάσεών του για αντιστροφή της θυελλώδους καταστροφικής πορείας του τόπου μας κυρίως μετά τη μεταπολίτευση.

Πράγματι, ξαναδιαβάζοντας την ύλη όλων των τευχών του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» δίνει την εντύπωση ότι … εξακολουθεί να κυκλοφορεί κάθε … εβδομάδα, κάθε Πέμπτη, αφού η θεματολογία του (αν απαλείψεις την ημερομηνία κυκλοφορίας του) παραμένει η ίδια και ακόμη πιο μαχητική, σωτήρια και εποικοδομητική.

Επίμονη είναι η πρόταση των επισκεπτών και φίλων μου στο Διαδίκτυο για επανακυκλοφορία όλων των παλιών τευχών του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», κυρίως μετά την αλλαγή του (σε σχήμα, χαρτί, χρώμα και σελιδοποίηση) το 1981 σε ηλεκτρονική μορφή, αλλά, δυστυχώς, παρά τις επίμονες προτάσεις μου, δεν έχει ικανοποιηθεί ακόμα η επιθυμία των χιλιάδων αναγνωστών του.

Με τον Κώστα Μητρόπουλο

Με το μεγάλο σκιτσογράφο του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη («Νέα», «Βήμα», «Οικονομικός Ταχυδρόμος», «Ταχυδρόμος» κλπ) συνεργάσθηκα επί τριάντα περίπου χρόνια. Πανέξυπνος, οξυδερκής, χιουμουρίστας, πάντα χαμογελαστός και ακάματος δημιουργός, πολλές φορές, μετά τη σύσκεψη με ρωτούσε για το κυρίαρχο οικονομικό –κοινωνικό θέμα της επικαιρότητας. Δεν χρειαζόταν να κάνω μακροσκελή περιγραφή του θέματος. Με τις δύο –τρεις πρώτες λέξεις έλεγε «σταμάτα, ευχαριστώ Δημήτρη». Την επομένη, έβλεπα το αντίστοιχο σκίτσο του στο Βήμα» ή στα «Νέα», όπως  αυτό, ενδεικτικά, με τον … «σβέλτο» και με «τα κοινοτικά δάνεια». Μόνο τα δύο αυτά σκίτσα αντιστοιχούν σε ογκώδη οικονομικά βιβλία για το κατάντημα της χώρας μας. Άλλωστε, ο Κώστας Μητρόπουλος πάντοτε με τίμησε φιλοτεχνώντας τα εξώφυλλα όλων των τεσσάρων πρώτων  οικονομικών βιβλίων μου που κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Παπαζήση καθώς και του ογκώδους βιβλίου «Ιστορίες οικονομικής τρέλας 1972-2004».

Τα βιβλία μου

Παράλληλα με το έντονο δημοσιογραφικό λειτούργημά μου  συνέχισα ακαταπαύστως  και τη συγγραφική  μου δραστηριότητα, η οποία έως σήμερα έχει εκδηλωθεί με 13 οικονομικά βιβλία, τέσσερα λογοτεχνικά βιβλία (τρία είναι υπό έκδοση) και πέντε ιστορικά – λαογραφικά βιβλία, που είναι τα ακόλουθα: .

Α. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ

Α/Α	Τίτλος
1	«Είκοσι χαμένα χρόνια- Το χρονικό της λεηλασίας της ελληνικής οικονομίας κατά την περίοδο 1972 – 1992». Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 1994.
2	«Αυτή είναι η Ελλάδα – τα οκτώ μεγαλύτερα εγκλήματα στην οικονομία μετά τη μεταπολίτευση». Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα», Αθήνα 2000.
3	«Της Σοφοκλέους το κάγκελο – Η ιστορία του ελληνικού Χρηματιστηρίου ως φάρσα, κωμωδία και ιλαροτραγωδία από το 1970 έως την άνοδο και την πτώση του το 1999). Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2000.
4	«Η μεγάλη φούσκα της οικονομίας 1981 – 2001 – τα ντοκουμέντα της συμφοράς». Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2002.
5	«Η μεγάλη φούσκα του εκσυγχρονισμού του Κ. Σημίτη- τα ντοκουμέντα της σπατάλης και της φορολογικής σκληρότητας». Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2004.
6	Το πολιτικό δράμα της Ελλάδος 1981 – 2005». Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2005.
7	«Οι άχρηστοι» (πρωθυπουργοί 1974 -2012). Σε μορφή ebook .Stergiou Limited, 2012-2013.
8	«Στη Φυλακή Όλοι». Ντοκουμέντα – κατηγορητήριο κατά των ολετήρων και καταστροφέων της οικονομίας και της χώρας μας  πολιτικών μετά το 1981.   Σε μορφή ebook. Stergiou Limited, 2013.
9	«Greekstatistics»: Μία περιληπτική , αλλά άκρως  αποκαλυπτική περιήγηση στα βασικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας από το 1961 μέχρι σήμερα. Ελληνική έκδοση: Stergiou Limited, Λονδίνο 2012-2013. Αγγλική έκδοση: Stergiou Limited
10	«Πώς θα ήταν η ελληνική οικονομία, αν…». Η σχέση της εικονικής και πραγματικής οικονομίας, με συγκεκριμένα υποδείγματα, μελέτες, πίνακες και αριθμούς. Stergiou Limited. Λονδίνο 2013.
11	«Εγώ, ο Βλάξ»: Η ιλαροτραγική ιστορία των 33 «περαιώσεων»  εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων από το 1978 μέχρι σήμερα, εις βάρος των συνεπών φορολογουμένων και προς όφελος των ασυνεπών. Stergiou Limited. Λονδίνο 2013.
12	«Τραπεζοβίωτο κράτος και κρατικοδίαιτες τράπεζες»: Μία ολέθρια σχέση για την Ελλάδα.  Stergiou Limited. Λονδίνο 2013.
13	TrHellas: «Ιστορίες οικονομικής τρέλας, 1974-2008». Χρονικό 540 ιλαροτραγικών περιπτώσεων ανά έτος, μήνα και ημέρα.  Stergiou Limited. Λονδίνο 2013.

Β. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ

Α/Α	Τίτλος
1	«Έρωτας στα Βράχια». Ένας ύμνος  στον άνθρωπο, τις αιώνιες αξίες και τους θεσμούς. Stergiou Limited. Λονδίνο 2013 και 2014.
2	«Ο Χρησμός» ( η καταξίωση μιας ζωής)- υπό έκδοση
3	«Οι αλαφροίσκιωτοι» (Έγκλημα και τιμωρία με βάση τη λαϊκή παράδοση)- υπό έκδοση
4.	«2081: Το τετέλεσται της Ελλάδος»- υπό έκδοση

Γ΄ ΙΣΤΟΡΙΚΑ – ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ

Α/Α	Τίτλος
1	«Σελίδες από τον ξεσηκωμό του ΄21 στην Ακαρνανία», Αθήνα 1971
2	«Η Παλαιομάνινα από τα βάθη των αιώνων έως σήμερα» (Έκδοση του ιδίου). Αθήνα 1996
3	«Τα βλάχικα έθιμα της Παλαιομάνινας με αρχαιοελληνικές ρίζες». Εκδόσεις Δ. Παπαδήμα, Αθήνα 2001
4	«Λεξικό: 4.500 μυκηναϊκές, ομηρικές, βυζαντινές και νεοελληνικές ρίζες στον βλάχικο λόγο». Εκδόσεις Δ. Παπαδήμα, Αθήνα 2007
5	Ελληνικός πολιτισμός: «Πάνω από 800 αρχαιοελληνικές λέξεις στον ελληνοβλάχικο λόγο».  Stergiou Limited, Λονδίνο 2012

Σύντομη ιστορία του «Οικονομικού Ταχυδρόμου»

Ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος», Εβδομαδιαία Έκδοσις του «Ελευθέρου Βήματος» κυκλοφόρησε την Κυριακή 11 Απριλίου 1926. «Έκαστον φύλλον δρχ. 2.50, συνδρομαί: ετήσια εσωτερικού δρχ. 150, ετήσια εξωτερικού λίρες Αγγλίας 0,10. Γραφεία: Σταδίου 31, [Μέγαρο Καραπάνου]. αριθ. Τηλεφώνου 1-07.  Εκδότης Δημήτριος Λαμπράκης, διευθυντής Βασίλειος Ι. Δεληγιάννης.

Η εφημερίδα  «εις μέγα σχήμα και πολυσέλιδον», σχήμα 2ο, 8σέλιδη και 7στηλη, δίνει το στίγμα της από την αγγελία της κυκλοφορίας: τα θέματα που «θα απασχολήσουν τις στήλες του» Οικονομικού Ταχυδρόμου» με μοναδικό σκοπό να επικρατήσουν εις τον τόπον μας υγιείς δημοσιονομικαί και οικονομικαί αρχαί», είναι «τα οικονομικά του κράτους, τα δημοσιοϋπαλληλικά ζητήματα, τα προσφυγικά προβλήματα και ο εποικισμός, τα κοινωνικά ζητήματα, τα μεγάλα δημόσια έργα, η συνεταιριστική κίνησις, η εργατική και επαγγελματική ζωή, η βιομηχανία και η βιοτεχνία, η εμπορική, τραπεζική και χρηματιστηριακή κίνησις, η εμπορική ναυτιλία και αι μεταφοραί ξηράς και θαλάσσης, η γεωργία, η κτηνοτροφία, η αλιεία, τα δάση, τα μεταλλεία και εν γένει η εθνική παραγωγή».

Στην πρώτη σελίδα, σε πλαίσιο που χωρίζει τα στοιχεία της εφημερίδας από την ύλη, αναγράφονται οι θεματικές ενότητες: Δημοσιονομικά, Εργασία, Γεωργία, Βιομηχανία, Εμπόριον, Μεταφοραί, Τραπεζικά, Χρημαστικά.

Το κύριο άρθρο της πρώτης ημέρας κυκλοφορίας, με τίτλο «Η οικονομική κρίσις της χώρας», υπότιτλο «Αντί προγράμματος» και υπογραφή «Ο Οικονομικός Ταχυδρόμος», τονίζει ότι:  «Η έκδοσις του Οικονομικού Ταχυδρόμου συμπίπτει προς μίαν οικονομικήν περίοδον, την οποίαν είνε ανάγκη να καθορίσωμεν. Διότι προορισμός μας είνε η παρακολούθησις της οικονομικής ζωής της χώρας και η προσπάθεια να συντελώμεν εις την δια της ανυστεροβούλου συζητήσεως καθοδήγησιν προς μιαν υγιεστέραν εξέλιξιν και ανάπτυξιν των παραγόντων αυτής. Άλλως τε ερευνώντες την θέσιν εις την οποίαν ευρισκόμεθα, προσδιορίζοντες τα αίτια όσον και τα επιβαλλόμενα καθ' ημάς μέσα θεραπείας, δεν θα διατηρήσωμεν τοιουτοτρόπως μόνον την αφετηρίαν των μελλοντικών παρατηρήσεών μας, αλλά και θα μας δοθή η ευκαιρία να εκθέσωμεν το πρόγραμμα το οποίον ακολουθούμεν».

Βρισκόμαστε στην εποχή του Μεσοπολέμου και οι αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας μέσα από άρθρα των «μεγάλων ονομάτων», όπως οι: Ξενοφών Ζολώτας, καθηγητής τότε της Πολιτικής Οικονομίας, ο οποίος συμμετείχε επίσης στο Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο, Κυριάκος Βαρβαρέσσος, Αλέξανδρος Κοριζής, Αλέξανδρος Διομήδης, Ιωάννης Δροσόπουλος, Ιωάννης Κανελλόπουλος, Εμμανουήλ Τσουδερός, Α. Χ. Χαμουδόπουλος, Νίκος Θ. Σκουλικίδης, Δημήτριος Καλογιαννίδης, Ηλίας Αναστασιάδης. Σημαντική είναι η παρουσία του «έξω κόσμου» στην καθημερινή ύλη του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», με άρθρα προσωπικοτήτων, όπως οι: Sir Henry Rew -πρόεδρος συντεχνίας επί της προμηθείας σίτου- Arthur Henderson, Gustav Cassel -καθηγητής- Hoffer Reicheau, Otto Niemeyer, Sir Arthur Salter -διευθυντής της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών- Walter Layton και Sir Hartley Withers -διευθυντές του βρετανικού Economist- Herbert Hoover -υπουργός Εμπορίου των ΗΠΑ- Philip Snowden, Germain Martin...

Ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» είναι στραμμένος κατά κύριο λόγο στα οικονομικά θέματα, αλλά ενίοτε προσεγγίζει και πολιτικούς προβληματισμούς:  «Πώς είναι δυνατόν, με ασταθείς κυβερνήσεις να έχωμεν τον ενδεδειγμένον κρατικόν και κοινωνικόν ρυθμόν εις ανωμάλους οικονομικάς περιστάσεις...», σημειώνει στο φύλλο της 1ης Ιανουαρίου 1933. 

Ο Βασίλειος Δεληγιάννης, αποχώρησε από τη διεύθυνση του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» τον Οκτώβριο του 1935. Μεσολαβεί ένα μεταβατικό στάδιο αλλαγής διευθυντών σε μικρά διαστήματα: από τις 13 Οκτωβρίου έως τις 8 Δεκεμβρίου 1935 διευθυντής εμφανίζεται ο Νικόλαος Πράτσικας. Από τις 15 Δεκεμβρίου 1935 έως τις 5 Ιανουαρίου 1936 δεν αναγράφεται όνομα διευθυντή στην προμετωπίδα. Από τις 12 Ιανουαρίου έως τις 23 Αυγούστου 1936 ο Άλκης Ζαφειρόπουλος. Στα επόμενα φύλλα δεν αναγράφεται και πάλι όνομα διευθυντή ως τις 5 Απριλίου 1937 που ανέλαβε διευθυντής ο Γ Α. Εξηντάρης.

Από τις 7 Σεπτεμβρίου 1936 ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» κυκλοφορεί κάθε Δευτέρα, τετρασέλιδος και τιμάται 3 δραχμές.  Από το φύλλο της 4ης Νοεμβρίου 1940 ως τον Ιούνιο του1944, το τέλος δηλαδή της πρώτης περιόδου εκδόσεως του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», η εφημερίδα κυκλοφορεί δισέλιδη. 

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής η έκδοση του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» συνεχίζεται από το προσωπικό της εφημερίδας και κάτω από αυστηρή λογοκρισία. Στο φύλλο της 28ης Απριλίου 1941 με τίτλο «Εξήγησις που επεβάλλετο» αναδημοσιεύεται από το «Ελεύθερον Βήμα» η σχετική δήλωση του Δημητρίου Λαμπράκη:  «... Σήμερον και όχι από ενέργειαν ιδικήν μας δεν υφίστανται πλέον αι θελήσεις εκείνων οίτινες μας εκράτησαν πολιτικούς αιχμαλώτους και δημοσιογραφικούς δεσμώτας επί ολόκληρον πενταετίαν, και επραγματοποίησα την παλαιάν απόφασιν μου να θεωρήσω τερματιζόμενον το δημοσιογραφικόν στάδιόν μου και να διακόψω ο ίδιος προσωπικώς την περαιτέρω έκδοσιν του «Ελευθέρου Βήματος» και των «Αθηναϊκών Νέων». Αναγνωρίζων όμως ότι έχω ηθικάς υποχρεώσεις απέναντι του εργαζομένου προσωπικού των εφημερίδων, που επί μίαν σχεδόν εικοσαετίαν συνειργάσθη μαζί μου με εξαιρετικήν ευσυνειδησίαν και αφοσίωσιν εις το καθήκον εξεχώρησα, οριστικώς την ιδιοκτησίαν των τίτλων μεταβιβάσας την απόλυτον κυριότητα και όλα τα σχετικά δικαιώματά μου εις τριμελή επιτροπήν, η οποία και έχει από της προχθές όλας τας ευθύνας και την φροντίδα της περαιτέρω εκδόσεως των εφημερίδων».

Το διάστημα 28 Δεκεμβρίου 1942 έως 25 Ιανουαρίου 1943 το πλάτος του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» μειώνεται και από 8στηλη η εφημερίδα κυκλοφορεί 7στηλη, λόγω σπανιότητας του χαρτιού. Από το φύλλο της 1ης Φεβρουαρίου πάντως επανέρχεται στο κανονικό πλάτος. 

Η κατάρρευση του οικονομικού ιστού της χώρας, είναι ενδεικτική και μόνο από την ανατίμηση του «Οικονομικού Ταχυδρόμου». Στις 3 Αυγούστου 1941 η τιμή του φύλλου αυξάνεται από 3 σε 5 δραχμές. Το 1942 η τιμή μεταβάλλεται πέντε φορές: 10, 20, 30, 60, 100 δραχμές. Το 1943 επίσης πέντε φορές: 150, 200, 400, 1.000, 2.000 δραχμές. Από τον Μάρτιο ως τον Αύγουστο του 1944 ανατιμήθηκε δέκα φορές: 5.000, 7.000, 10.000, 20.000, 40.000, 100.000, 150.000, 500.000, 1.000.000 και 2.000.000 δραχμές στις 21 Αυγούστου 1944.

Ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» έπαψε να εκδίδεται για μια περίπου δεκαετία. Επανεκδόθηκε στις 17 Απριλίου του 1954, ημέρα Σάββατο, σε σχήμα 4ο, ως χωριστό ένθετο τεύχος στο πρώτο φύλλο της εφημερίδος «Ο Ταχυδρόμος». Συγκεκριμένα:  «ειδική οκτασέλιδος έκδοσις, περιλαμβάνουσα όλην την εσωτερικήν και διεθνή οικονομικήν κίνησιν της εβδομάδος». Στο πρώτο φύλλο με τίτλο «Συνεχίζων μιαν παράδοσιν» διευκρινίζονται οι λόγοι επανέκδοσης, η μορφή, οι συντάκτες, τα στελέχη του «Οικονομικού Ταχυδρόμου»:«Εάν και προ του πολέμου τα οικονομικά θέματα ευρίσκοντο, από απόψεως σημασίας, εις το κέντρον των προβλημάτων και του ενδιαφέροντος όχι μόνον των ειδικών, αλλ' ολοκλήρου του λαού, μεταπολεμικώς η σημασία των κατέστη έτι μεγαλυτέρα. Το μεταπολεμικόν πρόβλημα της Ελλάδος είναι, κατά κοινήν ομολογίαν, πρωτίστως πρόβλημα οικονομικόν. Η ανασυγκρότησις και εν συνεχεία η ανάπτυξις της Ελληνικής οικονομίας, τα θέμαα του ισοζυγίου πληρωμών, των Δημοσίων Οικονομικών και της νομισματικής σταθερότητος πρέπει να παρακολουθούνται εις όλας των τας φάσεις από την κοινήν γνώμην. Παραλλήλως δε πρέπει να έχη και μίαν γενικήν εικόνα των εξελίξεων της Παγκοσμίου Οικονομίας προς την οποίαν ο σύνδεσμος της Ελληνικής είναι αρκετά στενός [...]. Αι δύο ομάδες συνεργατών του «Βήματος» υπό την διεύθυνσιν των κ.κ. Π.Π. Τζανετάκη και Αθ. Κανελλόπουλου, που επιμελούντο την σύνταξιν των κατά Τρίτην και Πέμπτην σελίδων, αποτελούν τον πυρήνα των συντακτών του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», όστις θα είναι κατά τρόπον τέτοιον σελιδοποιημένος, εντός της γενικής εκδόσεως του «Ταχυδρόμου», ώστε αποχωριζόμενος να αποτελή ανεξάρτητον τεύχος».

Δύο μήνες αργότερα, από το 10ο τεύχος, την Πέμπτη, 24 Ιουνίου 1954, και του λοιπού κάθε Πέμπτη, ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» κυκλοφορεί  «εις χωριστήν εβδομαδιαίαν έκδοσιν», όπου «εις δεκαέξ μεγάλας σελίδας θα κατατοπίζη επί όλων των ελληνικών και διεθνών οικονομικών θεμάτων».Τιμή φύλλου δρχ. 1.50. Τη διεύθυνση ανέλαβε ο Παναγιώτης Τζαννετάκης. 

Από τους πρώτους συντάκτες του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» είναι οι: Παναγιώτης Σκλιάς, Δημήτης Μυλωνάς, Χρήστος Λεβάντας, Χρήστος Δ. Λαμπράκης, Ι.Π. Μαρίνος. Αθαν. Κανελλόπουλος. Στο μεταφραστικό ήταν στην αρχή μόνο ο Ανδρέας Τσαβέας και αργότερα και ο Ανδρέας Χατζηπάνος. Υπήρχαν επίσης τακτικοί συνεργάτες, όπως ο Θεόδωρος Γεννηματάς, πατέρας του Γεωργίου Γεννηματά, Γ.Δ. Μυλωνάς, Κ. Γόντικας. Ορισμένοι εξωτερικοί συνεργάτες υπήρξαν φορείς νέων θεσμών στην Ελλάδα, όπως, ο Μάνος Παυλίδης εισηγητής των Δημοσίων Σχέσεων, ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος πρωτοπόρος της διαφήμισης, ο Γεώργιος Δράκος στη Βιομηχανία. 

Από το τέλος Ιανουαρίου 1956 εμφανίζεται νέος διευθυντής, ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος, πασίγνωστος και για το λεπτό χιούμορ του, το οποίο εισήγαγε και στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο». Η ύλη ανανεώνεται, και από το φύλλο της 9ης Φεβρουαρίου 1956 αρχίζει σειρά συνεντεύξεων με τους Έλληνες πολιτικούς αρχηγούς επί οικονομικών προγραμμάτων. Στο αφιέρωμα για τα 60 χρόνια του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», στις 30 Απριλίου 1987, ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος γράφει:  «Υπήρξε δύσκολο το έργο μας... Οι Έλληνες κατά κανόνα έχουν την αυτάρκεια του εγωιστή και την ευφορία του άφρονος του Ευαγγελίου. Δεν διαβάζουν. Πολύ περισσότερο όμως όταν πρόκειται για οικονομικά, που είναι οδυνηρά στην πράξη και ανιαρά στην ανάγνωση[...]. Για να αυξήσουμε το ενδιαφέρον γύρω από το έντυπο δημιουργήσαμε στήλες με άμεσο και προσωπικό ενδιαφέρον για πολλές κατηγορίες κοινού. Οδηγό φορολογουμένων, βήμα αναγνωστών, προσφορές θέσεων, διαγωνισμούς προμηθειών, διεθνής συζητήσεις και ειδική τη στήλη στην οποία ο «Οικονομικός» έδινε απαντήσεις στα ερωτήματα». 

Τον Φεβρουάριο του 1960 σημειώνονται ορισμένες αλλαγές στη μορφή του λογότυπου: μπαίνει μπλε χρώμα στο φόντο αρχικά, και λίγο αργότερα γίνονται μπλε τα γράμματα. Οι σελίδες είναι 18 και η τιμή από 2 δραχμές ανεβαίνει στις 3. Από τον Ιανουάριο του 1963 καθιερώνεται το σκίτσο. Έως τον Ιούλιο του 1966 το σκίτσο του Φωκίωνα Δημητριάδη κοσμεί το πρωτοσέλιδο. Αργότερα περνάει στις εσωτερικές σελίδες, καθώς από το φύλλο της 4ης Αυγούστου 1966 η «Εβδομαδιαία Οικονομική εφημερίς Οικονομικός Ταχυδρόμος» παίρνει τη μορφή περιοδικού, με εικόνα και προβολή των κυριοτέρων θεμάτων στο πρωτοσέλιδο. Οι σελίδες είναι 36 και η τιμή ανεβαίνει στις 5 δραχμές.

Την εποχή εκείνη εγκαινιάστηκαν ειδικές εκδόσεις και αφιερώματα. Από τις σελίδες του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» πέρασαν ο Ιωάννης Μπούτος, ο Αδαμάντιος Πεπελάσης, ο Απόστολος Λάζαρης, ο Γ. Λουκόπουλος, ο Κ. Θάνος...

Ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος εμφανίζεται ως διευθυντής στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», μέχρι 13 Ιανουαρίου 1964. Από το φύλλο της 20ης Φεβρουαρίου 1964 ως και της 1ης Απριλίου 1965 η ταυτότητα της εφημερίδας έχει ως εξής: Ιδρυτής Δημήτριος Λαμπράκης, Ιδιοκτήτης Χρήστος Δ. Λαμπράκης. 

Από τις 15 Απριλίου 1965 ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» έχει διευθυντή τον Γιάννη Μαρίνο, και κυκλοφορεί, από το φύλλο αυτό και στο εξής, με εξώφυλλο σε καλύτερο χαρτί και 64 σελίδες. 

Από τον Ιανουάριο του 1970 ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» εμφανίζεται σε μικρότερο σχήμα, με 36 σελίδες και πωλείται 5 δραχμές. Η τιμή αυξάνεται στις 8 δραχμές από 1ης Νοεμβρίου 1973, στις 10 δραχμές από τις 10 Απριλίου 1975 και στις 20 από 25 Μαΐου 1978. 

Ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» αλλάζει σχήμα και πρόσωπο την 1η Οκτωβρίου 1981. Γίνεται περιοδικό σε σχήμα 8ο και στο ιλουστρασιόν πλέον εξώφυλλο προβάλλεται:  «Είναι εντελώς συμπτωματικό που η αλλαγή στο σχήμα και οι καινοτομίες μας που ξεκινούν από το τεύχος αυτό του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» πραγματοποιούνται σε μια εποχή που το αίτημα αλλαγής φαίνεται να κυριαρχεί στη σκέψη όλων μας... το αίτημα της αλλαγής είναι πρόκληση (για μερικούς προσδοκία) και προ παντός ανάγκη για όλους τους Έλληνες...».

Η ταυτότητα του περιοδικού περιλαμβάνει και τους συντάκτες και έχει ως εξής: Ιδρυτής Δημήτριος Λαμπράκης. Ιδιοκτήτης Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε. Διευθυντής Γιάννης Μαρίνος. Αρχισυντάκτης Δημήτριος Στεργίου. Τακτικοί συνεργάτες: Τάσος Αθανασιάδης, Θεόδωρος Κατσανέβας, Παύλος Κλαυδιανός, Κώστας Λατίπης, Γιώργος Μητραλιάς, Αντώνης Παπαγιαννίδης, Αθανάσιος Παπανδρόπουλος, Γεώργιος Παπανικολάου, Νίκος Ρούσης, Δημήτριος Στεργίου, Νίκος Στερεόπουλος, Τάκης Τσαβέας, Δημήτρης Τσαλαπάτης, Στάθης Χαϊκάλης, Γιώργος Αθανασίου, Λάζαρος Αρσενίου.

Σταθμό στην εκδοτική ιστορία του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» αποτέλεσαν τα ειδικά αφιερώματα, τα οποία είχε εισαγάγει ο γράφων ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Παραθέτω μερικά από αυτά που προκάλεσαν και την απογείωση, μαζί με την άλλη ύλη του,  του κύρους και της κυκλοφορίας  του, όπως: για «τα 60 χρόνια» του, στις 30 Απριλίου 1987, «60 χρόνια που άλλαξαν τον κόσμο» στις 3 Μαρτίου 1988, «Οι άγνωστοι Έλληνες του Πόντου» στις 14 Ιουλίου 1994, το χριστουγεννιάτικο αφιέρωμα του 1996 «776 π.Χ. έως 1956 μ.Χ.», σε ξεχωριστό τεύχος 114 σελίδων, ενώ για τα 70 χρόνια του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», στις 27 Ιουνίου 1996, σε χωριστό τεύχος 226 σελίδων περιέχονται αποσπάσματα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων από το ανέκδοτο τρίτομο έργο του Αθανασίου Κανελλόπουλου. 

Ο Γιάννης Μαρίνος διετέλεσε διευθυντής του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» έως τον Οκτώβριο του 1996. Εν συνεχεία πήρε τη θέση συμβούλου εκδόσεως, ιδιότητα με την οποία απεχώρησε, όταν τον Ιούνιο του 1999 εξελέγη Ευρωβουλευτής.

Στις 6 Απριλίου 2000 κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» ως ανεξάρτητη έκδοση, με αριθμό τεύχους 2396 και τιμή 600 δραχμές. Από το επόμενο τεύχος, στις 15 Απριλίου 2000 και εντεύθεν ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» συνεχίζει την πορεία του, αλλά κυκλοφορεί κάθε Παρασκευή μέσω συνδρομών και κάθε Σάββατο διανέμεται μαζί με την εφημερίδα «Το Βήμα», με διευθυντή Σύνταξης τον γράφοντα.

Τελικά, ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» δεν κυκλοφορεί πια μετά  τον Ιούνιο του 2001.